Aangenaam kennis te maken, ik ben een kluns!
Voor ons gevoel was het nog erg vroeg toen we naar Utrecht vertrokken voor ons eerste Bikkel gesprek bij de Rabobank. Eerst moesten we tanken. Tanken, o nee als dat maar goed gaat!
Toen we net voor de pitch van de Bart de Graaff foundation moesten tanken kregen we de dop er niet meer op en moesten we eerst langs de garage.
Vol goede moed gingen we tanken. Maar zoals mijn bijnaam stuntel al doet vermoeden, lukte het niet echt goed. Hij pakte mijn pinpas niet. Heb ik dat! Redelijk geïrriteerd haalde ik mijn pinpas uit de automaat. Ineens zag ik het. Best vreemd dat je met een tafeltennis-pasje niet kan tanken. Snel getankt en gaan!
In Utrecht aangekomen leerden wij onze mentor Marleen kennen. In de wandelgangen vertelden we dat Nienke en ik altijd het onmogelijke waarmaken en we redelijke klunzen zijn. Dat dit best een understatement was, daar kwam Marleen zelf achter aan het einde van de afspraak. Ze heeft ons in ieder geval goed leren kennen als twee ambitieuze gemotiveerde (soms) klunzige, maar vooral spontane meiden.
Wat ging er dan mis? Nou zit je er klaar voor? Het begon namelijk al bij de ingang. We moesten door een soort hekje welke je ook vaak ziet bij het OV. Enig verschil is dat ze bij het OV de snelheid wel hebben aangepast op rolstoelen. BAM… zowel Nienke als ik zaten klem tussen het poortje. Dit waren de enige twee poortjes die toegang gaven tot de liften. Ach, wisten ze bij de Rabobank wel gelijk dat we binnen waren.
Het gesprek verliep goed, gezellig en zonder rare acties. Na het gesprek gingen we weer met de lift naar beneden. De liften bij de Rabobank zijn mega modern. In de lift kun je namelijk niet op knopjes drukken. Je bepaalt buiten de lift naar welke verdieping je wilt en dan zegt de pc welke van de 4 liften je moet hebben. Handig omdat je zo niet op elke verdieping hoeft te wachten.
Eenmaal beneden ging Marleen ons voor de lift uit. Ik volgde. Of nou ja ik probeerde te volgen. Ik was een beetje aan het klunzen en reed meerdere malen tegen de muur omdat ik mijn draai niet gemaakt kreeg. Uit het niets gingen de deuren dicht en zaten Nienke en ik opgesloten in een lift zonder knopjes.
We konden onze lach niet inhouden. Echt iets voor ons. We zagen de humor er wel van in. De lift begon te bewegen en we kwamen uit op -1. Nienke bleef in de opening staan zodat ik buiten op een knopje kon drukken zodat we weer naar 0 zouden gaan.
Jammer joh! Op -1 hangen geen pc’s om een verdieping te kiezen. Nu konden we helemaal niet meer stoppen met lachen. Wat een grap! Vol goede moed namen we weer plaats in de lift in de hoop dat iemand de lift zou gaan gebruiken om naar 0 te gaan.
Niet veel later bewogen we weer en kwamen we ergens uit op de 14de verdieping. We vielen erg op bij de zwarte serieuze pakken die binnenkwamen. Wij, vol kleur en in een rolstoel die hardop aan het lachen waren en dus geen pokerface hadden zoals de medewerkers die instapten. Toen wij ons verhaal vertelden verscheen er een lach op de gezichten. “ O dus jullie zijn eigenlijk aan het joyrijden?” Tja zo kan je het ook noemen.
Nadat we wat verdiepingen gehad hadden kwamen we uiteindelijk aan op de begane grond waar Marleen en iemand van de beveiliging ons, redelijk gestresst, op stonden te wachten. En wij? Wij rolden heel vrolijk en in één keer de lift uit.
Aangenaam kennis te maken, ik ben een kluns!
