Accepteer wat er is
Mijn moeder zei altijd: “Je moet mensen nemen zoals ze zijn en niet hoe jij denkt dat ze moeten zijn.” Het is me een raadsel waarom mensen dit niet kunnen. Zo velen van ons zijn bezig met proberen dingen te veranderen in plaats van met gewoon te accepteren wat er is.
Als iemand wat fors is zegt de meerderheid van onze maatschappij dat hij of zij moet afvallen, terwijl als iemand te dun is, hij of zij in gewicht moet toenemen.
Mensen denken vaak dat ik ook anders zou moeten zijn.
Toen ik zeven jaar oud was gebruikte ik krukken om op straat te kunnen lopen, samen met mijn moeder. Een wildvreemde vrouw zag ons en vroeg mijn moeder of zij mij nooit een bad met bitterzout gaf. Volgens haar zou dat helpen tegen mijn spasticiteit. Zij ging er verder op in en zei dat zij een genezer kende, waarvan ze dacht dat die mij zou kunnen helpen. Terwijl mijn moeder vriendelijk antwoordde: “Ik denk niet dat dat helpt”, wilde ik die vrouw te lijf te gaan met een kruk. Wat was er mis met mijn manier van lopen? Ik kon met mijn moeder op pad, ik kreeg fysiotherapie en was onder behandeling van een specialist.
Mijn zus had geen handicap, nou ja ze was linkshandig. Volgens de zusters van de katholieke basisschool waar zij op zat, moest zij hoe dan ook met rechts leren schrijven! Dit was zo belastend voor haar dat ze vaak van de zenuwen in haar broek plaste. Als straf moest ze dan in de hoek gaan staan. Na de basisschool ging ze naar een publieke middelbare school waar linkshandig schrijven mocht en wat had zij een mooi handschrift!
Deze herinneringen kwamen terug toen ik werd voorgesteld aan een vrouw uit Utopia, Afrika. In plaats van het gebruikelijke gesprek te voeren met iemand die je voor het eerst ontmoet, was zij alleen maar bezig met vertellen over een genezeres die in Utopia woonde. Zij reisde door heel Europa om mensen zoals ik te genezen. Zij zei dat ze het heel jammer vond dat ik die vrouw niet kon ontmoeten.
Ik had de tijd niet om haar uit te leggen dat ik niet ziek ben en dat ik in de loop van de jaren mijn aangeboren handicap goed heb geaccepteerd. Onze ontmoeting blijft wel door mijn hoofd spelen. Toevallig betekent Utopia toch: een perfecte wereld met een ideale samenleving.
Doordat er zoveel culturen, geloven, ziektes en beperkingen op de wereld zijn, blijven mensen gewoon altijd verschillen van elkaar. Om een of andere reden hoort dat zo. Natuurlijk is het accepteren van iemands beperking soms erg moeilijk. Hoe we dat doen wordt bepaald door hoe sterk we in onze schoenen staan, maar als wij ons leven en de mensen om ons heen accepteren zoals ze zijn en niet zoals wij denken dat ze zouden moeten zijn, wordt alles voor iedereen wel een stuk makkelijker!
Een lichaam zonder beperking is geen garantie voor een gelukkig leven.
Mijn leven is goed zoals het is – ik wil echt niet anders zijn!
