Acht maanden
Enige tijd geleden besloot
ik een second opinion aan te vragen bij de Sint Maartenskliniek in Nijmegen, de
kliniek voor lastige ruggen en nekken. Ik kwam op dat idee omdat mijn arts in
het LUMC beweerde dat ze niets meer voor me kon doen, terwijl mijn verlamming
alleen maar toeneemt.
Ik kan en wil haar
uitspraak nog niet accepteren en daarom wil ik graag de mening van een ander
ziekenhuis horen. Mijn huisarts werkte mee en ik kon een aanvraag voor een
afspraak met verwijsbrief opsturen naar de Sint Maartenskliniek.
Na een paar weken
had ik nog geen reactie ontvangen en ging ik eens bellen. ‘Nee mevrouw, u bent
nog niet bekend in ons systeem. Waarschijnlijk ligt uw aanvraag nog in de
postkamer of is hij ergens kwijtgeraakt’, klonk de reactie van de secretaresse.
Zij adviseerde me om nog maar eens de aanvraag in te dienen. Lichtelijk
geïrriteerd stuurde ik alles nog een keer op.
Een paar dagen
later kreeg ik een uitnodiging om een vragenlijst in te vullen via internet. Na
het opsturen hiervan zou ik binnen drie weken bericht krijgen. Toen de eerste
twee weken verstreken waren, merkte ik dat ik elke dag zat te wachten op de
postbode. Ik snakte zo naar een positief antwoord.
Drie weken en een
dag gingen voorbij en toen viel de langverwachte brief op de deurmat. Was dit
goed nieuws? Zouden ze me een kans geven in Nijmegen? Gespannen maakte ik de
brief open.
In vriendelijke
woorden werd mij meegedeeld dat er een wachttijd is van 32 weken. Tegen de tijd
dat ik aan de beurt ben, zal ik een datum en tijdstip ontvangen. Het was goed
dat ik op dat moment in mijn rolstoel zat, anders was ik spontaan door mijn
benen gezakt. 32 weken… dat zijn acht maanden! Bijna een zwangerschap, dacht ik
gelijk, of een schooljaar zonder vakanties. Acht maanden.
Mijn fysiotherapeut
zei me dat zorgverzekeringen wel eens aan wachtlijstbemiddeling doen. Dus ging
ik mijn zorgverzekering bellen. Maar
helaas: de aardige telefoniste vertelde me dat de ze geen invloed had op het
protocol van de Sint Maartenskliniek. Ze gaf me de tip om elke maand te bellen
naar de kliniek om te vragen of er al een datum bekend is. Het gesprek werd
beëindigd en daar zat ik dan: op de bank met de telefoon nog in mijn ene hand
en de bewuste brief in mijn andere hand. Even niet wetend wat te doen, ging ik
de brief nogmaals lezen.
Ik moest denken aan
hoeveel mensen deze brief ook hadden ontvangen. Allemaal mensen met
rugproblemen, mensen met pijn en mensen die slecht of niet meer kunnen lopen.
Allemaal mensen met hoop op beterschap. Allemaal mensen die waarschijnlijk elke
maand bellen om te vragen of ze nog niet zijn vergeten.
Acht maanden. Ik ben
maar begonnen met wachten.
