Al hobbelend Antwerpen ontdekken
Onder het stof en door elkaar geklutst, zo zit ik erbij terwijl we Antwerpen steeds verder achter ons laten. Met haar muziekblog had Heleen een vakantiereisje gewonnen van ‘Flanders is a Festival’ naar Antwerpen en Jazz Middelheim. Ik mocht mee.
Zo hobbelden we de afgelopen dagen over de kinderkopjes in de fraaie oude binnenstad.
We ontdekten natuurlijk ook terrasjes. Da’s niet zo moeilijk in een stad waar je er op elke straathoek over struikelt. Heleen koos ’t Elfde Gebod, het meest gefotografeerde terras bij de Onze Lieve Vrouwe Kathedraal. Onder het wakend oog van een versteende Maria liet ze zich een Bolleke goed smaken. Ik houd helemaal niet van dit typisch Antwerpse bier, maar ik had wel willen genieten van Vlaamse frieten en ‘mosselen natuur’.
Heleen wilde echter alweer verder, nu naar de kade en de oude havenpanden die deze zomer waren omgetoverd tot ‘Plaatske-waor-ge-gewist-moet-zèn’. Bij Bocadero, een van die oude steenklompen, had de parkeerplaats nog originele details. Hiengggg, Hienggggg. Scheurend door kuilen en over bulten liet ik minstens zoveel stof opwaaien als de dikke BMW’s die er rond sjeesden. De fraai gerestaureerde havenkranen konden een glimlach niet onderdrukken. Heleen trouwens ook niet.
Toen we elkaar net kenden, moest Heleen erg aan me wennen, ook al zei ze dat nooit. Heleen vond het handig dat ze nu een elektrische fiets had die ze aan haar rolstoel kon koppelen, maar ik snap ook wel dat ze heimwee had naar de tijd dat ze nog een stukje kon lopen en haar rolzetel niet altijd in de buurt hoefde te hebben. In het begin moest Heleen ook nog ontdekken wat ik wel en niet kon. Als we op een steile heuvel achteruit rolden, kon ze daar de humor niet altijd van inzien.
Na Antwerpen ben ik, de Trekker van USVA, in haar achting gestegen, zeker nu ik ook bij Jazz Middelheim heb stand gehouden. Op de site stond: ‘We hebben al het mogelijke aan toegankelijkheid gedaan.’ Nou, dan weet je het wel. Alle medewerkers waren erg aardig en meer dan bereid om te helpen, maar het park was met al zijn hobbels en kuilen echt niet toegankelijk.
Hiengggg, hienggggg, pièèèp. Heleen gaf een flinke dot gas om de bult te nemen en zette me daarna meteen stevig op de rem. Dan konden die stoere knullen op een plaid van hun ouders tenminste van hun Duvel blijven genieten. Pfffff, de zweetdruppels stonden op mijn body. Bij Heleen trouwens ook.
Toen we in de tent zaten, was alle leed geleden. Ik houd eigenlijk helemaal niet van jazzy jengelnootjes, maar nu begin ik toch te begrijpen wat Heleen erin hoort. Bijvoorbeeld bij Toots Tielemans. Het publiek viel al in katzwijm nog voordat er één noot had geklonken. En bij het uitgesponnen Summertime hielden zelfs de grassprietjes hun adem in.
Nu zit de reis erop. Heleen zit met een glimlach achter het stuur. Ze wil nog weleens op reis met mij. Ik trouwens ook.
