And the winner is…
Een vriend, Ernst Bosch, vrijwilliger bij de Boogh in Utrecht Leidsche Rijn nodigde mij uit voor de Wintermarkt op 13 december. De Huiskamer ligt op nog geen vijf minuten fietsen van mijn huis, dus ik pak mijn driewieler en rollator en ga die kant op. De website van de Boogh heb ik nog niet bezocht. De Wintermarkt en De Boogh worden een verrassing.
Als ik binnenkom, valt me meteen op hoe toegankelijk, vriendelijk en ruim het gebouw is ingericht en dat er voldoende plek is voor de cliënten om hun familie of vrienden te ontmoeten. Ernst geeft mij een rondleiding. Er zijn verschillende kamers en ateliers. De cliënten kunnen hier breien, tassen en ceramische kunstwerk maken of aan een schilderij werken. De Utrechtse Dom is populair om te schilderen. Diverse varianten van ons stadsicoon zijn geschilderd vanuit verschillende perspectieven en met verrassende kleuren. De bezoekers genieten van de creaties van de cliënten en gaan er hun vrienden mee verrassen. Eerst nog even bij de spontaan opgerichte kassa afrekenen.
Ik ga op een massagestoel zitten. Het werkt niet, maar ik kan even lekker zitten en bijkomen. Ik ben betrokken bij mensenrechtenorganisaties, deelnemer van evenementen en projecten gericht op de inclusieve samenleving en de rechten van mensen met een beperking. Zowel landelijke als lokale platforms zijn bezig om het VN-Verdrag voor de rechten van de mensen met een beperking aan te pakken en uit te voeren. Een van de motto’s is ‘Nothing about us without us’, maar dit is ‘easier said than done’. Zoals op de website van de Boogh Utrecht staat ‘De Boogh biedt begeleiding aan mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NAH), aan mensen met een lichamelijke beperking of chronische ziekte. Door middel van verschillende activiteiten worden vaardigheden getraind, met als doel ze in stand te houden of te verbeteren.’ De beschrijving verklaart misschien waarom ik wat tijd nodig had om bij te komen nadat ik met de deelnemers van de wintermarkt kennis heb gemaakt.
De positieve switch komt vanzelf. Na een tijdje zitten, kletsen denk ik: er zijn inderdaad mensen om me heen die een (zwaar) letsel hebben opgelopen. Zij hebben echter de mogelijkheid om bij elkaar te komen, begeleiding en een goede dagbesteding te krijgen. Ik zie een groep kinderen van Ridderhof, de school om de hoek, binnenkomen. Zij hebben hun liedjes geprint en meegenomen om stiekem naar de tekst te kunnen kijken. Op de eerste rij weten ze die natuurlijk uit hun hoofd. Het kinderkoor geniet van het zingen. ‘Vorig jaar zijn wij ook geweest’, vertelt een blond meisje. Ik vind het mooi om te zien dat deze kinderen kennis kunnen maken met mensen die in een rolstoel zitten of een (ernstige) beperking hebben. Het is volgens mij de goede weg richting een inclusieve samenleving. Wij leren dat mensen die in de Huiskamer bij elkaar komen er ook bij horen.
Ik heb voor de lol een lot gekocht. Opeens hoor ik: ‘Wie heeft nummer 1?’ Nou, dat heb ik! Ik heb een mooie ceramische fruitschaal gewonnen. Mijn gedachte is, wie heeft hier eigenlijk gewonnen? Iedereen die hier zit. Of zij nu werknemers, trajectbegeleiders, cliënten of vrijwilligers zijn. Zij zijn hier bij elkaar en voor elkaar!
