Balans
Oh, dat lijf van mij! Die onmogelijke spagaat tussen willen en kunnen…
Er is zoveel wat ik wil doen, zoveel wat mijn interesse heeft, zoveel wat mijn aandacht vraagt. Het leven is soms te leuk en te uitdagend, soms te vragend of te eisend en te dwingend om rustig langs de kant te gaan zitten toekijken, spierziekte of niet.
Het moment komt dat mijn lijf ingrijpt. Het dwingt me tot rust, heel veel rust. Het dwingt me mijn agenda schoon te vegen; zelfs heel leuke dingen laat ik los.
Ondertussen vragen mensen, niet wetend van mijn oververmoeidheid maar wel van mijn niet-meer-werken-en-toch-graag-bezig-zijn, om mijn medewerking: ‘Jij schrijft toch graag? Wil jij niet een paar keer per jaar een artikel schrijven voor ons? Echt iets voor jou. Het is niet veel werk…’ ‘Wil jij voor ons de PR verzorgen op de website en Facebook? Kun je gewoon vanuit huis doen, je zou ons enorm helpen.’
Vanaf het moment dat ik thuis zit krijg ik regelmatig dat soort vragen. Meestal zeg ik ja. Kleine moeite, graag gedaan. Zeker weten! Nu wimpel ik af. Niet omdat ik niet wil, maar omdat mijn lijf heel nadrukkelijk ‘stop’ zegt. Tegelijkertijd dringt het tot me door dat al die kleine moeiten, al die dingen die ‘niet veel werk’ zijn, samen best veel kunnen worden. Natuurlijk, ik kan spreiden, het hoeft niet allemaal tegelijk. Heel veel dingen zijn zonder deadline. Tel je de daadwerkelijke uren bij elkaar op in een week, dan vult het nog geen dag. Dat klinkt heel ontspannen, maar uiteindelijk moeten al die kleine dingen wel gedaan worden.
Het is de hoogste tijd om de bezem door mijn activiteiten te halen. Keuzes maken, het liefst zeer afgewogen en goed doordacht. Wat laat ik los? Wat wil ik blijven doen? Met welke redenen? En wat krijg ik er voor terug? Dat bedoel ik niet financieel, in geld of goed, maar in energie. Welke activiteiten zijn zo leuk of geven zoveel voldoening dat ik mijn schaarse energie niet te snel kwijtraak maar mijn accu juist kan opladen?
Wat maakte trouwens dat ik op zoveel dingen ‘ja’ zei? Dat is ook wel interessant om te weten; die vraag heb ik dus ook meegenomen in mijn zoektocht naar een nieuwe balans.
Het heeft zo’n vier maanden geduurd, maar langzamerhand begint het er weer op te lijken. Nu alleen nog zorgen dat ik dat nieuwe evenwicht vasthoud.
Gelukkig komt er een heel nieuw jaar aan, waar ik weer vol goede voornemens aan mag beginnen. Haalbare doelen stellen en mijn grenzen in acht nemen bijvoorbeeld. Klinkt eenvoudig, maar mezelf kennende zal het nog best een uitdaging zijn.
Ik begin gewoon nu al: dit wordt de laatste column voor 2018. De hele decembermaand bewaar ik mijn energie voor feestelijke zaken, dat lijkt me een prima plan.
Daarom wens ik u nu al een hartverwarmend, prachtig uitgebalanceerd nieuw jaar vol positieve energie!
Fijne feestdagen en tot volgend jaar 😉
