Bedankt!
Opeens weet ik het zeker! Een hulphond is de oplossing voor de afhankelijkheid die ik nog als vervelend ervaar. In gesprek met Hulphond Nederland leer ik wat ik moet doen om een hulphond aan te vragen. Als ik een goed beeld heb van het aanvraagproces begin ik bij de huisarts. Ik vraag in een telefonisch consult om een verwijzing naar revalidatiecentrum De Hoogstraat.
Om een hulphond aan te vragen moet ik namelijk onder behandeling zijn van een arts en dat is al acht jaar niet meer het geval. Twee maanden sta ik op de wachtlijst als ik opgeroepen wordt. Dat geeft niets, voor deze aanvraag heb ik zo’n twee jaar uitgetrokken. Het aanvraagformulier moet ingevuld worden samen meg een ergotherapeut. Mijn vriendin is ergotherapeut dus samen kunnen we al het een en ander invullen. Met een deels ingevuld formulier gaan mijn behandelend therapeut en ik aan de slag. Na 1,5 maand denken we dat we de aanvraag compleet hebben. Inclusief medische verklaring, kopie van mijn ID en rapport van Hulphond Nederland, sturen we het hele pakket op naar OHRA.
Nog geen maand later ligt er een envelop van mijn zorgverzekeraar op de mat. Blij, blij, blij en benieuwd lees ik hun reactie. Teleurgesteld kom ik erachter dat ze aanvullende informatie nodig hebben en dat ze de aanvraag zo niet in behandeling kunnen nemen. Welke aanvullende informatie ze nodig hebben, staat in de brief die ze aan Hulphond Nederland gestuurd hebben. Snel bel ik hen om te vragen welke informatie OHRA nog wil hebben. Ik ben namelijk degene die dat moet regelen. Helaas blijken de mensen die over deze post gaan op vakantie te zijn en kan ik over drie weken pas terugbellen. Ik vraag de receptioniste nog of ze de brief die over mij gaat toch even voor wil lezen zodat ik verder kan. Helaas, dit is niet mogelijk.
Teleurgesteld denk ik even na of ik nog wat kan doen. Ja! Meteen bel ik mijn zorgverzekeraar. Daar vraag ik of ze mij door kunnen verbinden met de afdeling Medische Beoordelingen. De aardige vrouw gaat het voor mij proberen en al snel heb ik de juiste persoon aan de lijn. Ze legt mij duidelijk uit wat er ontbreekt aan mijn aanvraag. Blij met de juiste informatie bedank ik haar. Er ontbreekt een echtheidsstempel en een omschrijving van mijn diagnose. Ook is de kopie van het formulier niet goed leesbaar. Ik spreek met de vrouw af dat ik de aanvullende gegevens scan en opstuur.
Het formulier heb ik zelf nog digitaal. De verklaring van mijn arts zal nu niet makkelijk gaan, vrees ik, vanwege de vakantieperiode. Toch bel ik De Hoogstraat even en word doorverbonden met het Medisch Secretariaat. Een heel aardige vrouw staat mij te woord. Ze bevestigt mijn vermoeden, mijn revalidatiearts is drie weken met vakantie. Ik baal. Maar dan vraagt de vrouw of ze iets voor mij kan doen. Duidelijk leg ik haar het hele verhaal uit. Ze begrijpt het en denkt dat ze het voor mij kan regelen. Opgelucht kijk ik naar mijn telefoon en laat mijn verbazing aan de lieve mevrouw merken. Ik leg haar uit dat dit soort dingen nooit zo makkelijk gaan en dat haar vriendelijkheid alleen al mij heel blij maakt. Twee dagen later bel ik terug om te vragen of ik zelf nog wat kan doen. Dezelfde vrouw vertelt mij dat ik de verwijzing halverwege de volgende week zeker binnen heb!
De volgende dag hoor ik de post op de mat vallen. Stiekem hoop ik dat de verwijzing er al is. Met mijn hoofd om het hoekje van de deur kijk ik met een oog dichtgeknepen naar de mat. Daar ligt hij! DE envelop! Snel scheur ik hem open en zie daar de waardevolle verwijzing met een vriendelijk briefje van de vrouw die ik aan de telefoon heb gehad. Ik scan de verwijzing in en mail ook mijn aanvraagformulier als PDF mee zodat deze niet veranderd kan worden. Een uur later krijg ik van OHRA een mail terug ter bevestiging met de belofte dat ik binnen tien werkdagen hun beslissing kan verwachten!
In het weekend denk ik nog veel aan de goede snelle hulp die ik kreeg van de vrouw van het Medisch Secretariaat. Ik bedenk dat ik haar met een bloemetje wil bedanken. Die dinsdag na het weekend heb ik geen werk. Ik besluit de vrouw in het zonnetje te zetten en rijd naar de bloemist, waar ik een bos laat maken van witte en oranje bloemen, de kleuren van De Hoogstraat. Bij de receptie van het revalidatiecentrum vraag ik naar de vrouw, gelukkig wist ik haar naam. Ze wordt gebeld en komt naar de receptie toe. Daar bedank ik haar en geef haar de bos. Ze is er heel blij mee en geeft me drie kussen. Samen gaan we met de bos bloemen op de foto, als bewijs dat er ook heel behulpzame mensen in de wirwar van logge instanties bestaan.
Helemaal gelukkig rijd ik naar mijn auto. Ik ben ontzettend blij dat ik eens op een positieve manier een probleem met een aanvraag heb kunnen oplossen en deze mevrouw persoonlijk heb kunnen bedanken. Een positieve instelling is de sleutel tot Josje’s kracht.
