Nieuws

Wanneer we op stap gaan vormen we, zeker tegenwoordig, een hele karavaan. Ik in mijn grote stoere Permobil X850 Corpus, dochter Serena voorop de rolstoel in de Maxi-Cosi, pensionado hulphond Milo achter in de kar, hulphond husky Santi aan de ene kant ernaast en manlief Tinus aan de andere kant. En daar gaan we…

Nagenoeg iedereen draait zijn of haar hoofd wel een keer om. Meestal valt het me niet op omdat ik druk ben met mijn ‘karavaan’. Dit verandert echter wanneer mensen iets hardop zeggen of ons aanspreken. Een veel voorkomende reactie is: ‘Oh, wat een mooie honden’ en ze draaien hun hoofd weg en dan meteen weer terug ‘en nog een kind ook’.

Laatst kwamen we iemand tegen bij wie de ogen er bijna uitrolden. De vrouw keek me aan. ‘Is dat jouw kind!?’ “Ja”, grijnst Tinus, “en nog zelf gemaakt ook.” “Zelf gedragen en met beetje hulp geworpen,” voeg ik eraan toe. De dame weet niet zo goed wat ze moet zeggen. ‘Mooi kindje’, zegt ze verwonderd. “Dank je,” zeggen we in koor en we rijden weer verder. “Zo die heeft vanavond aan de etenstafel iets om te vertellen,” grappen we naar elkaar.

Gelukkig kunnen we alle blikken en opmerkingen goed hebben. En gelukkig is de tijd veranderd. Ik weet nog dat ik zelf een jaar of acht à negen was en met mijn zus, die ruim twee jaar ouder is, uit logeren ging bij kennissen. Een stel van rond de dertig. Zij had ongeveer dezelfde beperking als ik en haar vriend had een dwarslaesie. Met zijn vieren gingen we naar de dierentuin. Geloof me die dag hadden wij meer bekijks dan alle dieren bij elkaar. Mensen keken niet gewoon even, nee ze staarden ons echt aan en keken ons na. En de vrijheid die mensen voelden om zomaar alles te zeggen. De ergste opmerking was: ‘Zo zie je dat! Dan hebben ze al één gezond kind (daarmee bedoelde ze mijn zus) en dan nemen ze er nog één… Schandalig.’ Als we voor iedere opmerking een – toentertijd – gulden hadden gekregen, hadden we alle vier gratis naar binnen gekund.

Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen (hoofdredacteur Support Magazine)