Beoordeeld op Uiterlijk
Het was 5:30 uur toen mijn man en ik in onze auto stapten om mijn familie in Duitsland te gaan bezoeken. Alles was nog in diepe rust. Toen we onze eerste stop bij een tankstation maakten, gingen daar net de lichten aan. We wisten niet zeker of het al open was, dus mijn man ging kijken of hij koffie voor ons kon scoren. Terwijl hij naar binnen liep, zat ik in de auto met de deur open. Het was eind juli en op zo’n dag kan het in een auto behoorlijk warm worden. De vrouw achter de balie zag mij zitten. Ik zag dat ze al bezig was met het zetten van de eerste kan koffie van de dag. Ik had mij erg verheugd op deze kop koffie, want het was ook mijn eerste van die dag. Als je zo vroeg op moet en zo ver moet reizen, is koffie drinken voor vertrek onhandig. Je weet immers nooit of er een WC in de buurt is als je hem nodig hebt…
“Nou, nou, nou!” begon het verhaal van mijn man toen hij weer in de auto was.
Ik was benieuwd want van waar ik zat kon ik niets bijzonders zien, dus ik vroeg hem wat er aan de hand was.
“Nou, ik bestelde twee koppen koffie met onze standaard toevoeging: een rietje en een kop ijsklontjes of water voor jou en melk voor mij. Weet je wat ze tegen me zei?”
Mijn man vraagt al zestien jaar om deze combinatie. Ik drink alles met een rietje en koffie is dan gewoon te heet zonder een paar ijsklontjes of water erin. Wij hebben al veel commentaar hierop gehoord zoals: “Bah, koude koffie is niet lekker”, maar aan de toon van mijn man zijn stem, merkte ik dat hij iets nieuws had gehoord van deze dame.
“Zij zei dat koffie niet goed was om medicijnen mee in te nemen.”
Hoe kon deze onbekende weten of ik medicijnen slikte of niet? Lachend zei ik: “JIJ bent van ons tweeën degene die medicijnen slikt, NIET IK!”
Mijn man ging verder: “Ik zei ook tegen haar: “Ik slik meer medicijnen dan mijn vrouw, want zij slikt er geen. Aan haar verwarde blik merkte ik dat zij dit niet grappig vond en dat zij mij niet geloofde… Terwijl zij met haar hoofd schudde, pakte zij een rietje, zei dat ze geen ijsklontjes had en deed wat water uit een fles in de koffie. Hopelijk zat daar geen koolzuur in. Jij weet hoe populair dat hier is.”
Ik was sprakeloos. Alleen omdat ik een zichtbare afwijking heb, werd automatisch aangenomen dat ik degene was die medicijnen nodig had. Terwijl de onzichtbare chronische ziekte in het gezond ogende lichaam van mijn man, niet wordt geloofd en beschouwd wordt als een rare grap.
Overigens zat er wél koolzuur in het water, het was dus ook nog eens de slechtste kop koffie ooit, en ik heb ze dan ook niet uitgedronken!
Heb je wel eens een vergelijkbare situatie meegemaakt? Dat je het idee hebt dat je beoordeeld wordt op je uiterlijk? En hoe voelde dat voor je?
