Better take care!
Onlangs maakten mijn lief en ik een vliegreis. Het verloop op het vliegveld zelf, de transfer naar het vliegtuig: perfect! Niks op aan te merken; ik zou het bijna in mijn eentje aandurven.
Tot aan het vliegtuig zit ik in mijn eigen rolstoel. Daarna gaat ie het bagageruim in en – beloven ze – op de plek van bestemming krijg ik onmiddellijk mijn rolstoel weer. Top! Totdat we op de plek van bestemming zijn. Daar blijkt dat ik mijn rolstoel pas weer terug krijg bij de bagageband. Eerst ben ik dus aangewezen op een duwexemplaar van het vliegveld zelf.
Het wachten duurt en duurt. We hebben onze bagage al lang van de band geplukt, en nog is mijn rolstoel in geen velden of wegen te bekennen.
Speurend kijken we allebei rond. Ja, daar komt iemand met mijn rolstoel aanschuiven. Zielsgelukkig maak ik de overstap naar mijn eigen maatwerkstoel. Ha, dat is beter. Lekker op eigen rolletjes naar de uitgang van het vliegveld. Op rolletjes? Vergeet het maar! De rolstoel heeft een beschadiging met grote gevolgen opgelopen: hij rolt niet meer.
Ik stuur direct een appje met foto naar de vliegmaatschappij. Die reageert dat ze niet aansprakelijk zijn voor kleine beschadigingen. Ik app ze weer: mijn rolstoel doet het niet! Ik kan zo geen kant op! Dat is meer dan een kleine beschadiging. Ze appen terug dat ze dat heel vervelend voor me vinden en sturen een link om een digitaal schadeformulier in te vullen. Daarmee is het probleem natuurlijk niet opgelost.
We melden ons dus maar bij een balie op het vliegveld. ‘Wheelchair damage? You can fill in a form.’ Ik krijg een papier in de handen gedrukt. ‘That’s no solution. I need my wheelchair’, leg ik uit. Daarop krijg ik de duwrolstoel aangeboden. ‘You can take this one.’ ‘No! I need my own wheelchair.’ Sorry, sorry, no, dan weet de baliemedewerker geen oplossing. Mijn lief vraagt of er gereedschap is, zodat hij zelf het probleem kan fixen. De baliemedewerker gaat voor ons bellen. Even later komt hij terug. Hij steekt zijn handen wanhopig in de lucht en schudt zijn hoofd: ‘really really sorry, but no. No tools.’.
Een onbekende reiziger schiet ons te hulp. Met een gedegen technisch inzicht en vereende krachten fixen hij en mijn lief het mankement, zodat ik in elk geval weer rollen kan. So far, so good, mijn vakantie kan beginnen.
Maar wat ik me nou afvraag…. Snapt niemand op die vliegvelden dat een maatwerkvoorziening niet ingeruild kan worden voor een willekeurig ander exemplaar? Je geeft toch ook niet zomaar een bril of een paar schoenen aan iemand? ‘Bril stuk? O, hier is een andere. Glazen +3, maar hé, het is wel een bril hè, ook al was je eigen bril – 2,5.’‘Schoenen kapot? Kijk, pak die maar. Veel te groot, maar je hebt in elk geval schoenen.’
En ‘Fill in a form’ als oplossing? Vlieg op! Better take care of my wheelchair!
