Bier en integratie
Wij gaan graag af en toe met onze dochter naar een café en merken dat wij de mensen daar een beetje in verwarring brengen.
Het gaat heel eenvoudig. Wij bestellen een biertje en een frisdrank. Als wij bediend worden wordt het biertje bijna altijd voor ons neergezet en de frisdrank voor onze dochter.
Het biertje is nog maar net neergezet en de cola zweeft nog in de hand van degene die bedient of onze dochter heeft al gereageerd. Dat biertje hoort voor haar te staan en nergens anders. De frisdranken zijn er voor papa of mama, dat mogen ze zelf weten, maar dat biertje is voor haar.
Met de hand van een deskundige giet ze het bier in een glas en met grote slokken giet ze het achterover. Ze zou zo mee kunnen doen aan een wedstrijd bierdrinken en dan beslist geen gek figuur slaan.
Inmiddels houdt ze de ober al een beetje in de gaten want van die man of vrouw verwacht ze alles. Zo gauw de ober een beetje te dicht in haar buurt komt met een vol blad strekt ze haar handen uit alsof ze wil zeggen: “Zet maar voor mij neer”. De ober schrikt een beetje en weet daarna dat hij/zij in de buurt van onze dochter voorzichtig moet zijn en het blad niet op haar grijphoogte moet houden. Onze dochter is inmiddels een beetje teleurgesteld omdat het leven zo anders in elkaar zit dan zij dacht. Maar ze heeft nog een andere oplossing. Haar boek. Ze wil haar boek dicht bij zich hebben want in haar boek zit haar taal verborgen.
Als je het boek open slaat zie je allemaal foto’s en elke foto is een stukje taal voor haar en voor ons.
Een paar heel belangrijke bladzijden zijn die bladzijden waar foto’s van eten en drinken op staan en aan de gehavendheid van die bladzijden is te zien dat die heel vaak gebruikt worden. De andere bladzijden zijn minder belangrijk voor haar. Aankleden, wassen, douchen, naar de wc gaan, het zal allemaal wel. Ook als ze dat niet aanwijst gebeuren deze activiteiten vanzelf.
Zo gauw ze haar boek voor zich heeft bladert ze er met grote ijver door heen totdat ze de bladzijde gevonden heeft waar een biertje op staat.
Ze wijst het biertje aan en denkt zelfs al een eindje verder. Op de volgende bladzijde staat een broodje kaas en ook daar gaat haar vinger naar toe.
Zij heeft haar taal gesproken en aan haar gezicht is te zien dat ze verwacht dat wij haar begrijpen en er naar handelen.
Om ons over onze twijfel heen te helpen wil ze wel even kroelen om ons daarna met een handbeweging naar de ober toe te sturen. Soms lukt het haar en haar geluidjes van genoegen zijn hoorbaar in het café. Ze voelt zich begrepen en ze krijgt nog een biertje.
Als het biertje op is zou ze er nog wel één lusten, maar omdat wij niet willen dat ze zich aan de alcohol verslingert maken wij het “nee” gebaar. Kroelen helpt niet meer en ons met een handbeweging naar de ober sturen heeft ook geen resultaat.
Ze is teleurgesteld en ze maakt geluiden die daar bij horen.
De ober heeft door dat wij willen vertrekken en is uiterst vriendelijk als wij afrekenen. De andere cafégasten reageren alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat wij in het café zaten en dat is natuurlijk ook zo. Onderweg naar huis valt ze in de rolstoel in slaap. Ja, ze heeft ook hard gewerkt, bier drinken en integreren, daar word je ook moe van.
