Bijna tot last
Tien jaar geleden werd ik in het tv-programma CAPaward verkozen tot Ambassadeur van Onbeperkt NL. Ik ging in gesprek over inclusie, met zoveel mogelijk mensen op zoveel mogelijk plaatsen. Ik had vertrouwen in een inclusievere samenleving. Nu zijn we tien jaar verder, het VN-verdrag Handicap is eindelijk geratificeerd, maar ik heb minder vertrouwen in de politiek en de samenleving dan ooit.
Ik heb bijna het gevoel dat ik soms tot last ben, iemand die te veel geld kost en te veel ruimte inneemt. Nu ik dit zo schrijf, krijg ik een brok in mijn keel. Op de een of andere manier heb ik een natuurtalent ontwikkeld om dingen altijd positief te bekijken en opgewekt te strijden om mijn doel te bereiken. Maar nu lijkt dit talent ineens ontoereikend. Ik zie hoe laag mensen met een beperking op het prioriteitenlijstje van politiek Den Haag staan, alleen al het daadwerkelijk aannemen van het VN-verdrag duurde meer dan tien jaar. En ook nu, met de uitvoering, toont het kabinet geen ballen en is het daarmee ook geen voorbeeld voor de rest van Nederland.
En dan het inkomen van mensen met een handicap: Heb je voldoende energie om volledig of bijna volledig te kunnen werken, dan zit je relatief gezien goed. Is dit niet het geval dan kun je studeren wat je wilt (mits de opleiding toegankelijk is) maar zal je zelden of nooit meer gaan verdienen dan het minimumloon. Leuk, je studiegenoot zonder beperking woont over tien jaar in een kast van een huis en jij mag blij zijn dat je überhaupt in een toegankelijke (huur)woning terecht kunt, want die zijn ook schaars.
Mocht je plannen hebben om te gaan samenwonen of trouwen, dan kun je dat ook maar beter niet doen. Je partner betaalt zich groen en scheel aan eigen bijdrages en zorgkosten. Oh, en lekker samen op reis wordt ook steeds moeilijker, zo heb ik ondervonden. De luchtvaartregels blijken verscherpt te zijn. Met touroperators als TUI en Corendon mag je elektrische rolstoel alleen mee in het vliegtuig als de accu’s niet sterker zijn dan 300 watt. In mijn X850 Corpus zit twee keer 1000 watt, dus kreeg ik twee keer “nee” te horen toen ik wilde boeken. Niet alleen om gek van te worden, het is volgens mij duidelijk in strijd met het VN-verdrag. Gelukkig stellen Transavia en KLM deze eis niet, dus vol goede moed andere reis geboekt. Weer een “nee”. Dit keer vanwege mijn hulphond. Meteen hen om de oren gewapperd met de Europese wetgeving. Het lukt altijd wel, maar het is natuurlijk van de zotte.
Het voelt allemaal oneerlijk. Een beperking overkomt je, daar vraag je niet om. Het is een kunst om daarmee om te gaan en er een mooi leven van te maken. Soms denk ik in bovenstaande situaties: ‘dagje ruilen?!’ Het zou fijn zijn als – op uitzonderingen na, zoals D-reizen waarvan de reisassistenten zich enorm inzetten – beleidsmakers, ondernemers, architecten, woningcorporaties, zorgverzekeraars, werkgevers, etc. zich eens in de ander zouden verplaatsen. Zodat de samenleving niet alleen wordt ingericht op de massa, maar dat ik, en velen met mij, ook gewoon hun ding kunnen doen zonder die eindeloze strijd en al dat gedoe.
Het wordt weleens tijd: een Nederland dat weer voorop wil lopen en trots wil zijn op diversiteit en daar ook verantwoordelijkheid voor wil nemen.
Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen (hoofdredacteur Support Magazine)
