Nieuws

DEEL 3 

Het laatste deel van de kerstcolumn door Christiene Regber-Martens.
Lees ook deel 1 ‘ Een jetlag, spanningen voor kerstfeest of…? en deel 2 ‘Het-grootste-cadeau-onder-de-kerstboom’.
 

Toen ze geruild hadden zei mijn moeder: ‘Dit ís geen thermometer man!’. ‘Ja, dat zie ik nou ook, maar ik ben ook niet zwanger!’ was mijn vaders antwoord.

‘En mamma is ook niet zwanger, maar ík!’ Ik was boos. Dit ging helemaal niet zoals ik me had voorgesteld.

Jonas merkte dat ik gespannen was en kwam naast me zitten en wreef kalmerend over mijn rug. We verwachtten felicitaties, maar in plaats daarvan hoorden we van mijn moeder: ‘Ik weet niet of ik blij moet zijn of verdrietig. Hoe kun jíj zorgen voor een baby?’. Mijn vader zei niets. Zijn zwijgen zei me dat hij hetzelfde dacht.

Door hun bezorgdheid misten ze de vreugde die hoort bij het nieuws dat je grootouders wordt. Ik vond het jammer voor ze, maar het láátste wat ik ze zou laten doen, was mij mijn geluk laten afpakken. Dus ik vroeg enthousiast aan mijn moeder: ‘Kom je over een paar maanden om me te helpen alles klaar te maken? Ik ben in augustus uitgeteld en er moet klittenband genaaid worden in de babykleertjes.’

De vraag was bedoeld als een cadeau van hoop voor haar. Ze realiseerde zich eindelijk dat ze hierom blij kon zijn en zei: ‘Gefeliciteerd.’ Dit haalde mijn vader, die helemaal in gedachten was, uit zijn trance. Hij schudde Jonas de hand en zei: ‘Gefeliciteerd.’ Hij kwam naar mij toe en zei enkel: ‘Je wordt mamma.’
 
Pas bij de Gelukkig-Kerstfeest-wensen van mijn ouders op Kerstochtend voelde ik hun blijdschap over hun nieuwe kleinkind. Ik denk dat ze geen oog hebben dicht gedaan. Ze moeten de hele nacht hebben gepraat, want ik merkte dat de schok bij mijn moeder was afgenomen toen ze tegen mij zei: ‘Het spijt mij Christine, we hadden jou en Jonas metéén moeten feliciteren.’

‘Het is wel goed mamma. Ik weet dat je nooit had verwacht dat ik moeder zou worden.’ ‘Dat kun je wel zéggen!’ zei ze met een giechel. ‘Ik wil alleen maar het allerbeste voor jou.’
 
Ik begreep precies wat ze bedoelde. Ze kende mij vanaf dag één – zag me als een hulpeloze baby, keek naar mijn gestuntel in mijn kindertijd en leerde mij de vrouw te laten worden die nu voor haar stond. Haar gehandicapte kind ging zelf een kind krijgen – hoe kon ze zich nou géén zorgen maken? Op de rand van tranen kon ik haar alleen maar troosten met: ‘Wie had dát nou gedacht?!’

Ze antwoordde eenvoudig met: ‘Jíj! Al deze jaren wilde jíj een kind. Het kon jou niet schelen wat iedereen zei. Je hebt nóóit je droom opgegeven. Ik hoop dat alles goed gaat.’

‘Ze is oud genoeg om te weten wat ze kan. Zalig Kerstmis Christine. Alles komt goed!’ zei mijn vader toen hij de keuken in kwam en ons onze tranen zag drogen.

Het was zeker een zalige Kerst – de zaligste die ik ooit had.

Passage uit boek ‘Zoevendemamma Altijd De Hort Op’ door Christine Regber-Martens