Creativiteit en gehandicapt zijn
Las toevallig, naja toevallig, ik lees in de Volkskrant altijd de column van Arnold Grunberg. Wonderbaarlijk hoe hij mij steeds aan het denken zet als lezer. Ik denk ook dat dat natuurlijk zijn bedoeling is, maar ik ben het zeer zeker niet altijd met hem eens.
Helaas bestaat niet de mogelijkheid om een fundamentele discussie met hem hier over aan te gaan. En eigenlijk is dat ook wel een goede zaak. Want ik denk dat onze karakters flink met elkaar botsen en dat zou enkel tot doden en gewonden kunnen leiden onder zowel de debaters als de eventuele toehoorders.
In zijn column had hij het over de dood van Amy Winehous. U weet wel die succesvolle en talentvolle soulzangeres die een tijd terug op zeer jonge leeftijd gestorven is aan een overdosis. Ze leed aan zeer heftige depressies.
Grunberg legde de link tussen talent en zelfdestructie.
Nou heeft onlangs een of andere Belgische psychiater, Erik Thys, hier een proefschrift over geschreven. Nou word ik doorgaans niet erg enthousiast van uitspraken van psychiaters en psychologen, maar hier deed hij wel intrigerende uitspraken.
Wat mij nu steeds opvalt is dat deze beste psychiaters en psychologen altijd van de negatieve gevolgen uit gaan. Ze constateren een feit en de daarmee samenhangende negatieve gevolgen die dat zou kunnen hebben voor de gezondheid van de mens.
Daar hebben ze duidelijk een punt want die kundigheid legitimeert hun reden van bestaan en zeer zeker hun gepeperde rekeningen die ze gretig naar hun patiënten sturen na hun vermeende geleverde diensten. Maar goed daar wil ik het eigenlijk niet over hebben in mijn betoog.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat “wij gehandicapten” eigenlijk ook over zeer bijzondere talenten beschikken. Wij beschikken over:
a) het talent om om te gaan met onze handicaps.
b) het talent om ons staande te houden binnen de enorme regeldrift van onze regering. De daarmee samenhangende veranderingen binnen die regels. Die veranderingen leiden doorgaans alleen maar tot versobering van onze rechten en juist tot een toename van onze plichten.
Ja daar worden wij heel depressief van soms.
Maar dat talent om ons staande te houden, voor vele gehandicapten onder ons zittende, binnen die steeds veranderende regels leidt dat tot meer zelfdestructie onder de gehandicapten?
Ik denk het niet en in veel gevallen leidt dit zelfs tot meer creativiteit. We krijgen soms toch dingen voor elkaar ondanks de beperkingen die we so wie so al hebben.
En daarom zou ik wel eens de discussie aan willen gaan met Grunberg en die Thys…
