Crisiskleuren
2012 was een enerverend jaar, zowel in politiek Nederland als voor mezelf. Terwijl Rutte en Samsom hun overwinning op de verkiezingen aan het vieren waren afgelopen september, was ik aan het revalideren van mijn vierde rugoperatie.
Inmiddels is 2013 al weer maanden onderweg. De crisis in Nederland en daarbuiten is in volle gang. Vooral mensen die hun baan zijn kwijtgeraakt of mensen die door een beperking niet (volledig) kunnen deelnemen aan het arbeidsproces, zijn de klos.
De heren Rutte en Samsom beloofden in september vorig jaar dat zij, door middel van “bruggen slaan” en te gaan “nivelleren”, Nederland wel weer op de rails zouden krijgen. Er werden vele mooie kleuren beloofd, weliswaar met een sterke donkere ondertoon. En er werd bij verteld dat we deze klus vooral samen moeten doen.
Samen.
Wat voor betekenis de heren Rutte en Samsom aan het woord “samen” geven, is me niet geheel duidelijk. Gaan we letterlijk een keer samen boodschappen doen en dan samen op de kleintjes letten? En zouden we die dan ook samen betalen? Ik zal raar opkijken als één van de heren ineens voor mijn deur zou staan. Dus reken ik er maar niet op.
Ieder zal z’n eigen crisiskleur zelf weer moeten gaan opfleuren, vrees ik. Zo ook ik.
Doordat binnenkort mijn salaris zal afnemen vanwege het toenemen van mijn beperkingen, maak ik me meer zorgen om mijn eigen komende crisis. Niet dat ik niet bereid ben om Nederland te helpen, zeker wel, alleen ik zou niet goed weten hoe. Het klinkt misschien egoïstisch, maar ik voel me niet echt schuldig aan deze landelijke crisis. Ik heb geen torenhoge hypotheek en ik kan nu nog netjes mijn rekeningen betalen. Mijn eigen crisis is ontstaan door mijn aangeboren beperking en door nog een aantal beperkingen die ik er in de loop der jaren heb bij gekregen. Daar kan ik niemand de schuld van geven, zelfs mezelf niet. Dat is me overkomen en ik vind het vervelend dat hierdoor de belastingbetaler iets meer geld aan mij kwijt is, dan aan z’n buurman. Maar het is niet anders.
Zo lang het kan, blijf ik ook meedoen om mijn steentje bij te dragen. Ook al kost het me lichamelijk enorm veel moeite om de dag te beginnen en op mijn werk te komen. Ik probeer op mijn eigen manier toch weer kleur te brengen in mijn leventje en in Nederland. Alleen, om dan ook nog te helpen met bruggen bouwen en verschillen kleiner te maken, gaat me wat ver. Ik ben te druk om mijn eigen komende crisis op te lossen en zo velen met mij, neem ik aan.
Het zou super fijn zijn als de heren Rutte en Samson misschien een brugje willen slaan naar wat lagere zorgkosten en te nivelleren in meer voorzieningen en toegankelijkheid, zodat ik en velen met mij, nog een beetje geld overhouden om de economie te kunnen steunen en om zo Nederland weer in frisse lentekleuren te krijgen.
Ik vraag het me af.
