Nieuws

Toen mijn dochter de deur uit ging vertelde iemand tijdens een buurtfeest dat hij als vrijwilligerswerk danste.
DANSEN? Dat is mijn hobby… Maar vanwege mijn leeftijd en uitdijende gewicht was ik daar langzamerhand mee gestopt.

Mijn dochter was op dat moment uitgevlogen en het was precies het goede moment om met iets nieuws te beginnen.

Ik ben meegegaan naar dat vrijwilligerswerk. Het is op zondagavond waar verstandelijk beperkte mensen lekker een avond dansen. Heerlijk, ik kan mijn moederlijke gevoelens weer kwijt en niemand kijkt raar wanneer ik uit mijn dak ga en de clienten hierin mee probeer te krijgen. Iedere avond hebben we een “kadootje”: iemand die heerlijk staat te swingen, een glimlach, een knuffel, een tekening.

Ook de donderdagavond ben ik er bij. Het is dan volksdansen. Eerst een half uur los dansen en dan begint het eigenlijke volksdansen. Iedere keer ben ik weer onder de indruk wat de andere vrijwilligers (ik ben er pas 5 jaar) in die 25 jaar voor elkaar hebben gekregen.

Op dat moment zit ik aan de kant want mijn rolstoel is niet zo “volksdanserig”. Maar daar hebben we ook plezier. Zoals een vriendin zei: “jouw verplichte aan de kant zitten en daar met de andere aan- de-kant-zitters meeklappen heeft ook meerwaarde.” We hebben de grootste lol! Enne, goed bericht: we kunnen best nog enthousiastelingen gebruiken!

Column door Pia Hendriks