Dat ik het maar zal laten
Het is warm. Te warm, en te is nooit goed. Te is geen feestje; te zorgt voor strijd in mijn lijf, dat zich sowieso al vaak gedraagt als de sprookjesprinses op de erwt. Ligt niet aan de opvoeding van mij of mijn lijf, echt niet. Ik aanschouw de dwingelandij met verwondering en focus me ondertussen op de leuke dingen van het leven. Zo lang te wegblijft, lukt dat aardig goed.
De tirannieke en tegelijkertijd zwakke houding van mijn voeten zorgt ervoor dat ik niet meer bij de gewone schoenwinkel terecht kan. De schoenen worden op maat gemaakt, met aanpassingen op alle gebieden waar mijn voetspieren, -pezen, -botjes en -gewrichtjes die nodig hebben. Als ik ze aan heb sta ik letterlijk steviger in mijn schoenen, kan ik beter lopen en blijven gevolgklachten van mijn zwakheden achterwege. Ik draag ze met plezier, behalve als het te warm is…
De thermostaat in mijn onderbenen en voeten is kapot, zegt een specialist met verstand van zaken. Mijn voeten nemen de temperatuur van omgeving aan, zoiets ongeveer, maar dan de wortel ervan of juist in het kwadraat. Normaal kennen ze niet; als het koud is, zijn mijn voeten ijs- en ijskoud, als het warm is, zijn ze roodgloeiend. Bij die warmte houden ze dan veel vocht vast. Weg zijn mijn ranke, slanke voetjes. Ze worden tonnetjerond. Worstenteentjes, rolladevoeten, zoiets.
Uit dus, die schoenen. Lopen op blote voeten, zodat ze koud blijven. En als ik op stap ga, doe ik sandaaltjes aan. Hele soepele, die zich gedragen als een tweede voetzool. Slappe hap dus, goed beschouwd. Meestal werkt het goed, als ik maar niet te veel loop of fiets.
Overdag hou ik me gedeisd; ’s avonds stap ik met mijn slappe sandaaltjes toch op de fiets – kippeneindje – om een bezoekje te brengen aan een medemens. Daarna naar de bouwmarkt voor wat verfstaaltjes; ik kom er immers zo ongeveer langs. En dan naar huis, dat is de bedoeling.
Maar ach, hoe gaat dat? Ik heb wegens de warmte de hele dag binnen gezeten. ’s Avonds is de temperatuur buiten heerlijk en als ik de bouwmarkt uitloop weet ik één ding heel zeker: ik wil nog even langer bewegen! Aangenaam, nodig en nuttig ook, want use it or loose it. Slappe schoentjes of niet, ik trap op mijn e-bike toch een prettig kalm rondje weg en geniet volop van de vogelconcerten in het natuurgebied vlakbij ons huis.
Moe maar voldaan lig ik wat later op bed en val al snel in slaap. Na een paar uur word ik wakker. Mijn onderdanen houden een heus schopfeestje en schieten van de ene kramp naar de andere, precies in de spieren die tijdens het fietstochtje de steun misten van goede schoenen. Dat ik het maar zal laten in het vervolg: fietsen met te slappe schoentjes!
