De bromvlieg
Bromvliegen, nuttige vliesvleugelige insecten. Opruimers van kadavers, van afval. Met een irritante zoemtoon en de onhebbelijkheid om ook jou – levende mens – lastig te vallen. Ach, het is er nu het weer niet voor, dus waar maak ik me druk om?
Nou, ze zijn er ook in menselijke gedaante, ontdekte ik laatst.
Ik had een bijeenkomst in een wat minder toegankelijk gebouw. Zie maar eens een loodzware deur open te houden en tegelijkertijd met je rolstoel over de te hoge drempel te komen. Goedbedoeld is er een ultrakort hellinkje neergelegd, met een hoek van 45°. Niet te nemen, die hindernis. Groot kiepgevaar.
Gelukkig kan ik opstaan en naar binnen lopen, maar die luxe is niet iedereen gegeven.
Ik hoef trouwens niet op te staan: een vrijwilliger snelt mij tegemoet en helpt me gedienstig, hulpvaardig en zeer welwillend. Hij houdt de deuren open, vraagt me steeds waar ik heen wil, loopt voor me uit en roept: ‘Opgepast, opgepast. Even plaats maken voor deze jongedame!’
Ik rol op de benedenverdieping wat heen en weer; de vrijwilliger zoemt voor me uit.
Hij doet me denken aan een bromvlieg. Waar ik zit, zit hij, waar ik rol, is hij, zijn boodschap zoemend: ‘Opgepast, aan de kant!’ Alsof ik niet zelf aan mensen kan vragen om even opzij te stappen. Ik kan er niets aan doen, ik moet hevig zuchten van deze te hulpvaardige medemens.
Als ik naar boven wil, naar de werkgroep waar ik bij hoor, begeleidt de bromvlieg me naar de lift en vraagt of ik weet hoe die werkt. Ik knik en zeg dat ik het weet, maar dat maakt hem niet uit. Omstandig begint hij me uit te leggen dat ik het knopje met ‘1’ ingedrukt moet houden, tot de lift vanzelf stopt.
Dan vraagt hij of ik zeker weet dat het gaat lukken. Anders moet ik het maar zeggen; hij wil gerust even mee gaan naar boven: ‘Geen enkel probleem, hoor.’
Boven zijn de anderen van de werkgroep. Die doen gewoon, gelukkig wel. Die vragen van ‘hoe is ie’ in algemene zin en dan gaan we aan de slag.
Boven duurt maar even voor mij, dan ben ik beneden weer nodig. ‘Lukt dat?’ vraagt een van de anderen. Ja, dat lukt. Ze laten me lekker alleen gaan, en terecht.
Beneden is een oplettende bezoeker, die de liftdeur voor me opent.Als ik uit de lift ben knikt hij me vriendelijk toe, vraagt of ik me zo red en gaat over tot de orde van dag. Prima zo! Hulp als het even moet, en verder lekker ‘sellef-doen’.
De bromvlieg zie ik niet zo snel. Zou hij al weg zijn? Maar ik heb te vroeg gejuicht. Hij komt me weer tegemoet, begeleidt me naar de plek waar mijn hulp nodig is en blijft om me heen zoemen. Ik wil bijna meppen, maar ja, da’s niet netjes! De bromvlieg bedoelt het natuurlijk goed en bovendien zijn er wel erg veel mensen om ons heen.
De bar gaat open. Wat ik wil drinken, vraagt iemand. Even later heb ik een goed gevuld glas in mijn handen. Ik zet het even weg, omdat ik iets wil bekijken.
Meteen zoemt de bromvlieg in mijn oor. ‘Wat is dat nu? Heb jij geen drinken, meiske? Dat kan niet. Zeg maar wat je wilt hebben. Ik haal het voor je.’ Ik wijs naar mijn glas, dat nog steeds goed gevuld is. ‘Ik wil nog wel meer halen, hoor,’ zoemt hij. ‘Wil je verder nog ergens heen? Zeg het maar, ik help je wel.’
Aan het eind van de avond begint de bromvlieg uit zichzelf over de moeizame entree van het gebouw. ‘Gewoon even bellen. Eén belletje en ik kom je helpen. Geen enkel probleem. Voor jou doe ik dat altijd.’
Ik vertel hem dat het voor heel veel mensen fijn is als het gebouw goed toegankelijk is. Hij kijkt me niet-begrijpend aan.
Ik leg het nog een keer uit. Zeg dat er meer mensen zijn met een rolstoel, een rollator, of op krukken. Ook voor hen is het lastig. En zij hebben het telefoonnummer van de bromvlieg niet.
‘Andere mensen in een rolstoel? Die gaan toch nergens heen? Jij wel. Maar anderen? Maar we willen wel dat jij blijft komen, hoor. Dus …’
Zucht! Tijd om naar huis te gaan. De bromvlieg zoemt al weer mee. ‘En je weet het, hè, gewoon even bellen. Maakt niet uit wanneer,’ zegt hij nog eens. Ik knik. Ja, bromvlieg. Dag bromvlieg.
In de auto slaak ik een hele, hele diepe zucht. Best fijn als mensen willen helpen als het nodig is. Dan ben ik dankbaar, echt waar. Maar dit!
