De omgekeerde Robin Hood
Column over afschaffen van de dividendbelasting
U kent vast wel het verhaal van Robin Hood. Hij stal van de rijken en gaf het aan de armen. Het is een oude Engelse legende en dus niet zeker of deze volksheld echt bestaan heeft.
Zeker is echter wèl dat we in Nederland een omgekeerde versie hebben, dus een leider die steelt van de armen en de buit aan de rijken geeft.
Vlak voor de nieuwe regeerperiode regelde hij dat 1,4 miljard euro uit de -volle!- staatskas niet naar de zwakkeren gaat, maar naar de buitenlandse aandeelhouders van onder andere Unilever, zijn vroegere werkgever.
Dat cadeautje stond in geen enkel programma. Het was slikken of stikken voor de coalitiepartners. Seegers van de ChristenUnie was nog het meest eerlijk over dat ‘slikken’, hij noemde het een meloen.
1,4 Miljard euro wordt dus niet gebruikt voor bijvoorbeeld het verlagen van het eigen risico en de eigen bijdragen WMO (pas in 2019!), of verbetering van onderwijs.
De Omgekeerde Robin Hood handelde het Kamerdebat af op zijn gebruikelijke wijze: Lachend, de feiten ontwijkend, en glashard weigerend om relevante stukken ter inzage te geven.
Een kamerlid zei: ‘Hij gokt maar wat en goochelt met cijfers.’
Moreel fatsoen
De Omgekeerde Robin Hood beweerde dat het afschaffen van de dividendbelasting bittere noodzaak was om werkgelegenheid te behouden. Geen enkele econoom of onderzoek heeft dat ooit bevestigd.
Maar ik wil het in deze column hebben over een ondergesneeuwd aspect, namelijk fatsoen.
Hoe fatsoenlijk is het om 1,4 miljard cadeau te geven aan ‘rijke’ aandeelhouders, terwijl er jarenlang onfatsoenlijk ‘gejat’ is van mensen die toch al weinig hadden en zich niet konden verweren?
Ook vind ik het zorgelijk dat er bij de media een trend is om sjoemelende politici stiekem een beetje ‘stoer’ te vinden. Na de regeringsverklaring hadden ze een toontje van
‘die ouwe boef flikt ’t ‘m toch maar weer.’
Is spreekvaardigheid belangrijker dan de waarheid?
Wanbeleid… zetel kwijt!
De laatste jaren gaven veel bewindslieden onjuiste informatie. Gewone burgers noemen dat ‘liegen’ maar in de politiek bestaat dat woord niet. Vaak resulteerde het in wanbeleid dat enorme schade bij mensen veroorzaakte. Denk aan de chaos rond het persoonsgebonden budget (Pgb).
Brutaal bluffend werd dan door de bewindslieden gezegd: ‘Bij problemen moet je niet aftreden maar optreden.’ Om vervolgens het probleem nog groter te maken.
Ik prefereer ‘wanbeleid, zetel kwijt!’
Bron afbeelding: VanderWolf Images / Shutterstock.com
