Nieuws

Enigszins bezweet kwam ik aan bij de rechtbank. Ik had bezwaar aangetekend tegen een boete. Een parkeerboete. De boete kwam mij zo ongeloofwaardig voor dat ik er een gang  naar de rechtbak voor over had. Niet eens meer voor het bedrag dat ik eraan kwijt was, ( want vóór je een stap mag zetten in de rechtbank moet álles betaald zijn!)  maar voor mijn eigen rechtvaardigheidsgevoel en mijn gevoel van mee-willen-doen-in-de-gewone -samenleving-met-mijn-gezin.

We wilden met elkaar naar de film, mijn 2 zonen en ik. Aangekomen bij de bioscoop leek het wel of de wereld was uitgelopen en ook de politie, mobiele eenheid al of niet te paard. Er was een voetbalwedstrijd met explosiegevaar! Explosieve mensen dan, die exploderen omdat de bal de verkeerde kant op rolt volgens hen. De politie trachtte de schade te beperken door grootpaards aanwezig te zijn. Hierdoor kwamen wij maar stapvoets vooruit en tikte de tijd weg dat wij ons bioscoopkaartje nog konden ophalen.

Gevolg was ook dat de twee invalidenplekken bezet waren, de rest van de parkeerplaats alsook de omliggende straten bomvol waren met geparkeerde auto’s. No-way dat ik érgens zou kunnen parkeren! Met mijn rolstoelbus heb ik een ruime plek nodig om de rolstoelift te kunnen gebruiken. De truuk van op straat staan, rolstoel eruit, rolstoel op de stoep wachten, busje erin, zelfs die truuk ging niet op, er was gewoon nérgens plaats.

Nou ben ik niet voor 1 gat te vangen. Er was een uitstulpend stoepje. Daar bovenop zette ik mijn bus. Met rolstoelkaart én een betaald parkeerkaartje naast elkaar achter de voorruit.

De film was leuk en ontspannen kwamen we naar buiten. Aan de buitenkant prijkte een geel briefje, dat het plezier in het gezamenlijke uitje danig verpestte. Een bon voor verstoring van de openbare orde en parkeren op de stoep. Optimistisch bedacht ik me dat dit wel uit te leggen viel. De magische woorden van koning Alexander “we zijn een participatiesamenleving” waren dan nog wel niet uitgesproken, maar de WMO deed al jaren een duit in het zakje. Dus uitleggen hoe moeilijk het is om een gezamenlijke datum te vinden tussen een druk zorgschema en de onmogelijkheid om een parkeerplek te kunnen vinden zouden mij vast wel vrijwaren van die ruwe greep in mijn geldbuidel(tje).
 
Dus togen wij naar de  rechtbank, waar wij eindelijk zwetend de juiste ingang vonden van dat grote gebouw. Veel piepers, je tas leeg halen, fouilleren, je mocht nog net je schoenen aanhouden… Nadat we niet gevaarlijk waren bevonden door alle apparatuur, mochten we van een dame in pak een grote deur door.
 
Het was stil op de brede gang vol marmer. Er kwam alleen een karretje voorbij, dat klonk als … karretjes in een ziekenhuis! Dezelfde piep en slip geluiden.

Tijdens de openbare zitting toonde de rechter geen genade met ons. Ik moest alles betalen. Op mijn uitleg suggereerde de rechter dat ik mijn zonen maar met het openbaar vervoer had moeten brengen, vervolgens de auto thuis had kunnen ophalen om daarna mijn zonen weer bij de bioscoop op te halen. Ik kreeg bijna de slappe lach. Dat is pas écht een gezamenlijk uitje.

Want uit ervaring weet ik dat deze bioscoop helemaal niet goed en binnen een normaal tijdsbestek per trein en/of bus bereikbaar is.
 
Rolstoelers kunnen maar in een beperkt aantal stations terecht, vaak is er geen lift of instapbrug aanwezig. En de bus dan? Die nemen rolstoelers niet mee. Arriva beroept zich erop dat de chauffeur het stuur niet mag loslaten om een klep naar beneden te laten voor een rolstoeler. De meeste in- en uitstaphaltes én bussen zijn tegenwoordig geheel aangepast, inclusief rolstoelplaats, hoofdsteun en driepuntsgordel. Maar de chauffeur wil vanuit het oogpunt van veiligheid zijn stoel niet verlaten en laat rolstoelers gewoon op de stoep staan.

Onze participatie samenleving toch…
Voortaan ga ik in de weg op de weg staan. Gebruik makend van de drie-uurs regeling dat je met je gehandicaptenparkeerkaart op andere plaatsen mag staan. Dat is vast om participatie mogelijk te maken van gewone voorzieningen zoals een bioscoop…

Column door Corina Mos.