De truc met ‘bewustwording’
Ingefluisterd door hun PR mensen, gebruiken politici vaak trucs om een bepaald beeld van zichzelf neer te zetten en af te leiden van de hoofdzaak.
Jesse Klaver houdt met opgerolde mouwen (altijd een wit overhemd, dat oogt betrouwbaar) zijn ‘meet ups’ (dat klinkt hipper dan bijeenkomst). SP Tweede Kamerleden verschijnen vaak in T-shirt, waarmee ze willen zeggen ‘ik ben een gewone jongen hoor.’
De opmerkelijkste truc komt echter van Hugo de Jonge, de CDA minister van Volksgezondheid.
Hij draagt kakelbonte, peperdure design schoenen. Veel journalisten trappen in die visuele val en beginnen een gesprek over zijn schoenen.
Alweer twee jaar geleden ondertekende Nederland het VN-verdrag voor gehandicapten.
Dat was na zo’n 10 jaar de zaak vertraagd te hebben. Critici kregen gelijk: de manier waarop Nederland met het VN- verdrag omgaat is veel te vrijblijvend. Geen verplichtingen en geen sancties.
Enkele maanden geleden lanceerde de VNG (Vereniging van Nederlandse Gemeenten) het uitstekende‘Koplopersprogramma’. Daarin worden 25 gemeenten gevolgd die goed bezig om het VN-verdrag uit te voeren. Prima initiatief, maar op de totaal 380 Nederlandse gemeenten is het schrijnend weinig.
Twee jaar na de invoering doen veel gemeenten, zoals Den Helder, niets of ‘bestuderen’ het nog.
Wetgeving ‘niet de oplossing?’
Diverse actiegroepen, onder andere de jongerengroep ‘Wij Staan op!’, gingen in gesprek met minister Hugo de Jonge. Hij hurkte bij de rolstoel neer van actievoerder en rechtenstudente Jiska, zodat hij op gelijke ooghoogte met haar sprak. Goede tip van zijn PR functionaris!
Daarna hield hij een zalvend betoog ‘dat wetgeving niet de oplossing is, maar dat het door bewustwording moet komen.’
Dat klopt in theorie, maar niet in de praktijk. In de afgelopen 50 jaar zijn er vele ‘bewustwordingscampagnes’ geweest. Er is ludiek en soms dwingender actie gevoerd, maar zonder resultaat. Gehandicapten worden zoet gehouden met ‘tjonge jonge, nee dit kan niet, we gaan erover in gesprek.’ Let op; ‘We gaan in gesprek,’ niet ‘we gaan er wat aan doen’.
In 50 jaar is er nauwelijks iets terechtgekomen van de inclusieve samenleving.
Wat zou beter werken; ‘bewustwordingscampagnes’ of wetgeving?
Zeker weten wetgeving! Bewustwording is een eindeloos traject, en je zou bijna denken dat dat de overheid en het bedrijfsleven wel goed uitkomt…
Nog steeds wordt er gedacht in kosten en niet in wat het oplevert.
Zoals mijn ervaren strijdmakker Jan Troost al cynisch schreef: ‘In 2068 gaat het zeker lukken, dan rol ik overal naar binnen.’
