De vakantie van mijn leven!
Eindelijk was het tijd om op vakantie te gaan. Voor het eerst sinds mijn ziekte en beperking ging ik zelfstandig, dus zonder groep of begeleiding, op vakantie. In het vliegtuig op weg naar Gran Canaria voelde ik me alleen steeds zieker worden. Ik had namelijk al een paar dagen last van misselijkheid door mijn nieuwe medicatie met bijhorende klachten. In de hoogte werden de periodes dat ik duizelig was steeds langer. Op het hoogste punt van het vliegtuig – op 12km – bereikte ook de duizeligheid zijn hoogte punt, ik viel flauw. Gelukkig waren de stewardessen erg vriendelijk en wist ik snel mijn positieve houding te herpakken. Snel schreef ik het op mijn bucketlist om het daarna gelijk te kunnen afstrepen.Toen we eenmaal geland waren geloofden de stewardessen, en de Spaanse assistentie verleners, niet dat Ester en ik samen op vakantie gingen. Twee meiden met een beperking was haast onmogelijk volgens hun. “Weet je zeker dat je niet bij die meneer hoort” , vroeg de leuke Spaanse Pablo aan mij.
Ook gingen Ester en ik mee met een Jeep safari. De gids van de safari had de dag van zijn leven en ik gok dat ze ons nog lang herinneren. Het begon al bij het instappen in de jeep. Ik ben best lang – namelijk 1 meter 80 – maar de jeep was toch een tikkeltje hoog.
Na een tijdje stopten we bij een heel klein dorpje waar de mensen in de grotten wonen. Het bijzondere aan dit dorpje was dat er ook een kerk uitgehakt was. Ik zou maar een paar meter hoeven lopen naar het kerkje en daarnaast was een café waar we dan even konden relaxen. In overleg besloot ik het lopend te doen met Ester als steun.
De tijd was om en dus moesten we terug naar de Jeep. De gids had ons echter nog niet zien lopen en begon keihard te lachen. Ester en ik lopen namelijk niet helemaal recht. Slingerend – bijna dansend – kwamen we aan bij de jeep, waar de gids vroeg hoeveel we gedronken hadden. De sfeer zat er lekker in.
Daarna mocht ik op een ezel rijden. Hoewel ik al veel enge dingen gedaan heb in mijn leven vond ik dit toch wel het engste. Alle kinderen zaten lachend en zonder handen te genieten terwijl ik – met het angstzweet in mijn handen – bange geluiden maakte. Ik gok dat ik in ezel taal verkeerde dingen zei. Mijn ezel ging aan de kont van de ezel voor mij likken en de ezel achter mij vond mijn been wel heel erg lekker. Uiteindelijk was ik erg blij dat ook dit weer van mijn bucketlist kon.
Tijdens de lunch parkeerde de gids de jeep bijna op het terras, zodat Ester en ik zonder problemen konden gaan eten. Dit ging dan ook helemaal goed tot we weer naar de jeep moesten. Ik verloor mijn evenwicht en viel achterover tegen Ester aan, Ester verloor hierdoor ook haar evenwicht en samen belandden we op een bejaarde Spaanse opa. Hij was zo geschrokken dat hij ons in het Spaans uitschold. Wij – en de gids die het natuurlijk weer zag gebeuren – konden alleen maar lachen.
Helaas was onze stuntelige dag nog niet over. Ester en ik mochten ook nog op een kameel. Dit ging gepaard met veel gegil. Dan was het ezel rijden nog lang zo eng niet. Nadat we het overleefd hadden en we de foto hadden gekocht vond de gids het slimmer dat ik hem vasthield met lopen. Ik verkondigde dat ik het kleine afstapje wel zelf kon. Ik had echter niet gezien dat er een helling was. Ik gleed uit en viel in de armen van de gids.
De laatste stop was op het hoogste punt waarbij je het eiland erg mooi kon zien. Ik kreeg de mededeling dat ik maar in de auto moest blijven zitten, of in het midden moest blijven want anders moest hij teveel uitleggen aan zijn baas. De laatste stop ging zonder kleerscheuren.
De rest van de vakantie hebben we lekker verder gestunteld en mensen laten schrikken. De vakantie was echt genieten. Hoewel ik ook zo in het leven sta, bevestigde deze vakantie dat werkelijk alles mogelijk is ondanks je beperking.
