De val van mijn fiets
Het gebeurde in juli 2014. Ik gebruikte sinds enige jaren medicijnen
om de gevolgen van een onregelmatige hartslag tegen te gaan. De cardioloog had daarbij
ook plastabletten voorgeschreven.
Ik ging op die zondagmiddag van huis om een fietstocht te
maken en reed over de dijk langs de Hollandse IJssel, tot aan het Hitlandbos
bij Nieuwerkerk aan den IJssel. Daar nam ik het fietspad dat vanaf de dijk naar
beneden het bos ingaat. Bij de eerste kruising van fietspaden ging ik naar
links, weer richting huis.
Ik voelde het ineens zwart voor mijn ogen worden. Ik merkte
dat ik mijn bewustzijn ging verliezen. Ik kon niks meer, zelfs niet remmen.
Merkte dat ik ging vallen. Daarna niets, een zwart gat.
Er klonk een stem. Een man naast me. Ik kwam bij. Hij zei
iets. Ik stamelde.
Ik lag op de grond. Met mijn hand raakte ik mijn hoofd aan.
Mijn hand werd rood.
‘Blijft u maar liggen’, zei de man. ‘Ik heb een EHBO-
diploma. Ik bel 112.’
Ik voelde dat ik blij was met zijn actie. Even later hoorde
ik de sirene. Twee ambulancemedewerkers keken naar me en tilden me op een
brancard. Ik vroeg de man die me opving naar zijn naam. Hij gaf me een briefje
met zijn mailadres.
Ik werd opgenomen in het IJsselland ziekenhuis in Capelle
aan de IJssel op de afdeling hartbewaking. De cardioloog paste de medicatie
aan. Geen plastabletten meer. Gebutst en met diverse schaafwonden ging ik na
enkele dagen weer naar huis.
Later keek ik verschillende keren naar de plek waar ik was
gevallen. Ik ging op het fietspad onderuit maar belandde met mijn hoofd niet op
het asfalt maar op de grasstrook ernaast. Het had fataler kunnen aflopen, omdat
ik door het verlies van mijn bewustzijn de val niet kon breken. Wel ondervind
ik door de val nog dagelijks pijn in mijn rug en schouders.
Toch ben ik blijven fietsen. Ik ben sinds enkele maanden zelfs
de trotse bezitter van een nieuwe fiets, met elektrische ondersteuning. Daarmee
kan ik nog behoorlijke afstanden afleggen, tot zo’n veertig kilometer. Ik hoop
dat voorlopig te kunnen blijven doen. Zeker op een mooie voorjaarsdag is dat
heerlijk.
Ik ben de mensen die me vier jaar geleden hielpen nog altijd
dankbaar voor de steun die zij boden. Juist als je kwetsbaar en afhankelijk
bent, heb je hulp nodig. Dankzij die hulp kon ik weer opstaan en verdergaan en
kan ik op mijn beurt soms anderen helpen of iets voor anderen betekenen.
