De Verdrietkast
Verdriet kun je niet weggooien. Het is er.
De ene dag zichtbaarder en pijnlijker dan de andere, maar altijd aanwezig.
Toch moet je proberen om het niet altijd bij je te dragen. Die last is te zwaar.
Ook moet je het niet laten slingeren; Verdriet is geen rommel.
Probeer eens om het netjes in een kast op te bergen. Deur dicht doen.
Zo, daar ligt het. Nu verder.
Opgeruimd staat netjes, klaar is Kees? Nee, natuurlijk niet.
Je hebt het een plaats gegeven, maar weg is het niet.
Doe af en toe de kast even open. Kijk naar het stapeltje verdriet.
Haal er een doekje over. Nee, niet een doekje voor het bloeden.
Pak het stapeltje even op, hou het vast.
Huil er naar. Lach er naar. Praat er tegen.
Bedenk wat je er mee wilt doen, net zoals met de andere spullen in je kast.
Het stapeltje teleurstellingen, het stapeltje woede.
Bewaren? Prima, kast weer dicht.
Toch maar wegdoen? Weet je het zeker?
Misschien kan het ooit nog een functie hebben.
Maar wat je ook beslist… deur weer dicht.
