De vloek van de achteruitgang
Ergens in een land hier ver, heel ver vandaan, ligt een prinsesje te schommelen in haar wiegje. Ze kijkt naar de gekleurde vormpjes die boven haar hoofdje ronddraaien, een rood vierkant raakt de gele cirkel, het maakt een onverklaarbaar hoog snerpend geluid.
De goede fee, die op bezoek is om het kleine prinsesje te bewonderen, loopt rond met een schaal beschuit met muisjes, om al de andere bezoekers hiervan te voorzien.
Ze schrikt van het hoge scherpe geluid, struikelt en valt met muisjes en al over het prinsesje. “Alle mitochondriën, krijg een zenuwaandoening!”, roept ze van schrik!
“O nee”, schreeuwt ze geschrokken, terwijl ze overeind komt en allerlei spreuken uitspreekt om de vloek ongedaan te maken: maar het kwaad is al geschied.
Het prinsesje heeft nu een zenuwaandoening met een mitochondriale oorzaak, dit zal betekent dat in de loop van haar leven de aansturing van haar bewegingen steeds moeilijker zal gaan: dat zal haar leven steeds lastiger maken.
Het prinsesje groeit gewoon op, totdat ze moe thuiskomt en niet begrijpt wat er aan de hand is. Haar ouders vertellen over die bewuste dag: over de vloek van de fee. Gevoelsmatig staat het prinsesje vanaf die dag in een moeras, waarin ze wegzakt. Fysiek zal ze steeds weer verliezen, dat is geen fijne gedachte!
Ze raakt verstrikt in een web van gedachten, onzekerheid, twijfels en weerstand.
Ik hoor de rijdende rechter al zeggen: dit is je lijf, hier zal je het mee moeten doen, en daar heeft hij gelijk!
Ja , dit verhaal gaat over mij en niet over een prinsesje uit een land hier ver, heel ver vandaan. Al voelt het vaak niet als mijn verhaal en dat is het ook niet, ik ben geen prinsesje. De zenuwaandoening met mitochondriale oorzaak klopt helaas wel.
De mitochondriën zijn energie fabriekjes, die elke cel in je lichaam heeft. Bij mij gaat dit niet helemaal goed, ze veroorzaken bij mij een slechte communicatie tussen mijn zenuwen en mijn spieren, waardoor mijn balans slecht is en steeds slechter wordt. De kracht, het gevoel in mijn benen en armen en mijn coördinatie nemen af…
Ik heb er lange tijd mee geworsteld, maar het is nou eenmaal zoals het is en het leven komt zoals het komt.
Ik hoop dat de fee nog een tegenspreuk bedenkt of dat er gewoon een pilletje komt, maar als ik het toch fysiek verlies hoop ik dat ik mentaal blijf winnen!
