Deel 2: Vriendelijk… in zorgland bereik je er vaak niets mee
Enkele weken later krijg ik een ontvangstbevestiging, maar daarna blijft het stil. Heel stil. Daarom bel ik bijna twee maanden na mijn aanvraag naar de gemeente en vraag wat de stand van zaken is. Het is een wat ongemakkelijk gesprek. De medewerkster heeft mijn aanvraag keurig afgehandeld, de gemeente vergoedt Daans nieuwe rolstoel. So far so good. Daarna komt de grote “maar” over het vervolgtraject.
Bij de gemeente is een nieuwe aanbesteding geweest. De ene firma is ingeruild voor de andere omdat de nieuwe een betere en goedkopere offerte had. Die nieuwe firma krijgt er daardoor plotseling duizenden klanten bij, maar investeert niet in extra personeel. Gevolg is dat de dienstverlening compleet overhoop ligt en Daan daarvan uiteindelijk de dupe is. De nieuwe firma Welzorg die de gemeente bij passingen vertegenwoordigt heeft een achterstand van maar liefst een half jaar. Verbijsterd leg ik de telefoon neer en laat het bericht even op me inwerken. Een half jaar wachten op een passing??? Ik reken snel uit dat Daan dan ergens april volgend jaar zijn nieuwe rolstoel pas zal krijgen en hij dus maanden in een te kleine stoel zal moeten zitten. Dat is onmenselijk, hij is ervan afhankelijk! Het maakt me boos en ik laat het er niet bij zitten.
Een dag later bel ik resoluut de gemeente met de mededeling dat dit voor mij niet acceptabel is en wij de passing zonder Welzorg gaan doen. Punt. De mevrouw van de gemeente begrijpt me wel. “Formeel mag het niet,” zegt ze, “maar ik wil ook voorkomen dat uw kind in de problemen komt.” Ik ben blij met haar begrip en bel snel de leverancier die samen met Daans ergotherapeut een afspraak regelt. Binnen twee dagen staat de afspraak en volgende week vrijdag is het zover.
Levertijd ongeveer twee maanden dus hopelijk heeft hij hem eind september. Wauw, ik heb het voor elkaar. Toestemming om zelf een passing te doen en het nog snel geregeld ook. Tjonge het is me gelukt om regeltjes te omzeilen en de vaart erin te houden.
En….. ben ik nu trots op mezelf? Nee, helemaal niet. In het belang van Daan heb ik het gedaan, want niets doen betekent eindeloos wachten en veel te lang een onverantwoord kleine rolstoel waarin Daan met pijn zal zitten. Dat is voor mij als moeder toch geen keus?
Zorgland is regelland. Regeltjes en aanbestedingen maken het medewerkers moeilijk. Ze willen wel maar ze kunnen niet. Intussen stapelen de aanvragen om voorzieningen zich op. Ze worden door de gemeente netjes afgehandeld maar daarna gebeurt er minstens een half jaar niets.
Een hulpmiddel is geen luxe maar noodzaak om zo goed mogelijk mee te kunnen doen en menswaardig te leven. Het is triest dat mensen er niet op kunnen rekenen dat hun aanvraag zorgvuldig en efficiënt wordt afgehandeld. Dan is boos worden en doorpakken blijkbaar het enige dat helpt. Maar ik vind er geen bal aan. Hopelijk stelt Daan zijn eerstvolgende groeispurt nog even uit dan kan ik voorlopig weer gewoon mijn vriendelijke zelf zijn…
Column geschreven door Jacomien:
Jacomien (44) is getrouwd met Paul (52) en moeder van Daan (12) en Gijs (5). Daan werd zeven weken te vroeg maar gezond geboren. Twee dagen na zijn geboorte kreeg hij een hersenbloeding en raakte daardoor ernstig meervoudig gehandicapt. Dat zette alles op zijn kop. De zware en intensieve zorg voor Daan is allesbepalend in hun gezinsleven. Toch zijn zij een hecht en gelukkig gezin. In dit blog een kijkje achter hun voordeur.
Bekijk & lees alle columns door columnisten van Stichting Lotje&co
