Nieuws

Ik woon al zestien jaar heel dicht bij een slager, maar ik was nooit bij hem binnen geweest. Terwijl andere mensen mij voorbij liepen en naar binnen gingen, moest ik altijd buiten voor de winkel wachten want mijn rolstoel kon niet de hoge stoep op die voor de deur was. In plaats vanuit zijn etalage een keuze te kunnen maken, keek ik door de ramen en zag bijna niks. Dus ik haalde alleen maar wat we af en toe vergeten hadden bij de supermarkt. Of ik wat bij hem kocht was ook altijd een kwestie van of ik contant geld thuis had. Pinnen door het raam ging absoluut niet… Deze slager wist dat ik vlakbij woonde, maar nam geen initiatief om wat aan zijn winkel te veranderen.

Na meer dan veertig jaar in een rolstoel zitten, ben ik wel gewend om niet overal binnen te kunnen en ik verwacht ook geen grote verbouwingen om dit mogelijk te maken. Maar wanneer de oplossing een kleine moeite is, zoals een plank voor de winkel leggen of een aanpassing van de stoep is, stel ik dat op prijs. Afhandeling op straat, terwijl mensen staan te kijken is echt niet prettig.

Deze slagerij werd op een gegeven moment overgenomen. Toen ik op het raam klopte realiseerde de nieuwe slager zich meteen dat ik niet naar binnen kon en zei, “hier gaan we wat aan doen.” Ik had deze belofte wel vaker van winkeliers gehoord, maar deze slager is echt een ondernemer die wat onderneemt! Hij heeft de stoep aangepast en een deurbel geplaatst zodat als ik binnen wil, hij de deur voor me opent, en ik, net als iedereen, naar binnen kan.

Bekijk & lees alle columns door Christine Regber-Martens

Heb jij ervaringen zoals Christine? Laat je reactie achter.