‘Dhr. sliep hoorbaar rustig’
In 1953 werd ik geboren met een zeldzame, chronische bloedziekte. Tot circa 1980 verbleef ik zo’n acht jaar in 13 verschillende ziekenhuizen en revalidatiecentra. Later werden er injecties ontwikkeld, waardoor opnames minder vaak nodig waren en thuisbehandeling ook kon. De laatste 30 jaar kwam ik wel vaak op poliklinieken, maar opname bleef me bespaard.
In juli ging het mis. Ik moest twee keer geopereerd worden, voor iets dat niets met mijn ziekte te maken had. Tja, ik ben ook maar een mens.
In drie weken opname ontdekte ik de grote verschillen voor de patiënt, vergeleken met vroeger.
Bliep bliep
De techniek heeft alles enorm veranderd. De verpleegkundige is een halve IT-er geworden, die electronica bedient en informatie via beeldschermen krijgt.
Veel controles worden nu snel en pijnloos door apparatuur gedaan. Bliep bliep.
Dan heb ik het nog niet eens over voor-, tijdens- en na de operatie. Dan lig je aan een soort datacenter waar Bill Gates jaloers op is.
‘Wat is voor u een prettige herinnering?’ vroeg de anesthesist, terwijl hij mij in slaap bracht. ‘Een hippiefeest’ was mijn antwoord. Ik hoop dat ik ‘weg’ was voordat ik de ondeugende details vertelde 😉
Als patiënt heb je ook een scherm, waarop je tv programma’s kiest, en wat je wilt eten. Dat was 30 jaar geleden wel anders. Je eigen transistorradiootje met slechte ontvangst. Eten wat de (vieze) pot schafte.
Empatische handen
Ondanks de techniek, is de empathie van de handen aan het bed is gebleven.
De eerste week was de verzorging van mijn operatiewonden een hel, hoewel ik van tevoren morfine kreeg. Met z’n tweeën stonden ze aan mijn bed. De ene verpleegkundige behandelde de wond, en de andere zei ‘knijp maar zo hard als u kunt in mijn arm’.
Ook was er een zuster die me ondertussen streelde en geruststellende woorden sprak. De pijn werd er toch iets draaglijker door.
Transparantie
Het meest essentiële verschil met vroeger is de transparantie. Van arts tot verpleegkundige, ze vertellen precies wat ze met je doen. Ik lag in het UMC Utrecht, en daar kun je via een goed beveiligde eigen webpagina ook de rapportages en uitslagen zien. Toen ik weer thuis was heb ik alles eens rustig nagelezen.
Ik moest glimlachen om de rapportage van een nachtzuster. ‘Dhr. sliep hoorbaar rustig.’
Hoorbaar rustig… ik snurkte dus 😉
