Nieuws

Ik vind het belangrijk om er goed uit te zien en ben dan ook gek op shoppen. Laatst ging ik naar een grote internationale winkelketen. Met een tas vol reed ik voldaan naar huis. Aangezien ik het niet fijn vind om te klooien in een pashokje, koos ik ervoor om de kleding thuis te passen.

Meer dan de helft zat als gegoten, maar een aantal kledingstukken stonden niet mooi. Binnen dertig dagen kun je de gekochte spullen weer terugbrengen, zo staat op de bon. Ik dacht: ‘mooi dan doe ik dat even snel vanuit mijn werk op weg naar huis.’ Support Magazine is gevestigd in Rijswijk, ik woon in Gouda en het filiaal is in Zoetermeer.

U mag niet naar binnen
Ik had al een drukke dag op het werk achter de rug en haastte me samen met Milo en Santi naar de winkel. Op het moment dat ik de drempel over rolde, werd ik aangehouden door de beveiliger. “U mag niet naar binnen met de honden,” hij keek me indringend aan. “Zonder honden kan ik niet betalen. Dat is vast ook niet wat u wilt”, luidde mijn gevatte antwoord, terwijl ik een stukje doorreed. “Het zijn mijn hulphonden,” zei ik er nog achteraan. “U mag echt niet naar binnen! Hoe moet ik weten dat het hulphonden zijn, ze hebben geen dekje om?” ‘Oeps, daar heeft hij een punt’, dacht ik. “Daar heeft u gelijk in. Wilt u het hulphond-pasje zien?” vroeg ik.

Vijf minuten lang zocht ik naar dat verdomde pasje, wat ik in vijftien jaar nog nooit eerder in Nederland had gebruikt. Toen de beveiliger het pasje zag, zei hij: “Er staat geen foto op. Hoe moet ik weten dat het om deze hond (Santi, de Siberische husky) gaat? En die ander?” Inmiddels kwam het stoom uit mijn oren. “Milo is bijna met pensioen, zijn pasje heb ik inderdaad niet bij me. Dit pasje is echt van Santi. Kijk ze reageert op haar naam…” De beveiliger was niet te overtuigen. Ik mocht de honden buiten zetten en weer alleen binnen komen om ‘zaken’ te doen.

Ik probeerde uit te leggen dat ik een krappe maand geleden met honden in een ander filiaal gewoon lekker had gewinkeld en nu alleen maar even snel wat kleding wilde retourneren. Maar nee, er was geen gesprek mogelijk. Ik vroeg een medewerker of ze voor mij mijn kleding met bon naar de kassa wilde brengen. Zij keek niet naar mij, maar naar de beveiliger. “Wat moet ik nu?” was haar vraag aan hem. Het enige wat hij kon zeggen was: “Mevrouw mag niet naar binnen.” Waarop de medewerker weer braaf door ging met shirtjes vouwen.

Gelukkig was het winkelend publiek behulpzamer. Twee dames hebben mijn kleding terug gebracht en ik heb met Milo en Santi op de deurmat zitten wachten op de retourbon en het geld.

Assertief
Op de terugweg naar huis zat ik huilend achter stuur. Deels verdrietig, maar ook zo boos. De honden (die ik zelf getraind heb bij Hulphondenschool De CLiCK) zijn mijn handen en voeten. Zij zorgen ervoor dat ik zelfstandig mijn werk kan doen en ook kan winkelen. En dan is er zo’n intolerant mannetje die mij hierin beperkt en niet eens het gesprek aangaat.

‘En nu?’ dacht ik. Aan de ene kant wilde ik er geen aandacht aan schenken. Gewoon langs mijn ‘dikke’ huid laten glijden. Het was immers gelukt de kleding te retourneren, ik had mijn doel bereikt. Maar aan de andere kant was ik ook zo pissig, omdat ik – en velen met mij – tegen een muur van onbegrip opliep, dat ik het AD heb gebeld. Zij hebben het verhaal geplaatst. Op dezelfde dag kwam een manager van de winkelketen mij persoonlijk een bos bloemen brengen, samen met een excuusbrief van de directie en een tegoedbon. Mijn situatie is in alle filialen besproken om ervoor te zorgen dat dit niet weer gebeurt. Op zich fijn, maar ik merk wel dat ondanks ik in de laatste jaren een redelijk dikke huid heb ontwikkeld, dit mij toch weer erg raakt. En gelukkig ook maar, want ik wil graag assertief zijn, maar niet gevoelloos en agressief.

Column door Monique Wijnen (hoofdredacteur Support Magazine)