Dit Huis is Thuis
Mensen die aan mijn moeder vroegen of ze in haar huis bleef wonen na het overlijden van mijn vader, herinnerden mij aan het lied “Where Am I Gonna Live When I Get Home” van Billy Ray Cyrus. De titel zelf suggereert verhuizen, terwijl je al thuis bent. Thuis was precies waar mijn moeder was en zich veilig voelde. Het gezegde “Thuis is waar je hart is”, blijft waar, zelfs nadat iedereen waarvan je houdt het huis, waarin je zolang samen woonde, verlaat. Óf je kinderen zijn volwassen geworden en gingen weg om hun eigen leven te leiden óf je man is overleden. De troost die je vindt binnen die muren maken het thuis.
Normaal gesproken gaan we onze kinderen niet achterna naar welke plek op de wereld dan ook als ze besluiten om een eigen leven op te bouwen. Dat zou misschien nog makkelijk te doen zijn als we vijftig, zestig, of afhankelijk van onze gezondheid, zelfs zeventig zijn. Maar als we in de tachtig zijn, zoals mijn moeder, wordt dat bijzonder moeilijk. Niet alleen zouden we ons ‘thuis’ moeten verlaten, maar we zouden ook alle aandenken aan de goede tijden die we daar hadden en de liefde en veiligheid die we er voelden, moeten achterlaten.
Wanneer een echtgenoot lichamelijk en geestelijk ziek wordt waardoor hij niet langer zelfstandig kan functioneren, leef je eigenlijk al alleen. Je bent dan de zorgverlener en moet leren hoe je alles voor jezelf moet doen. Zeker, je woont nog steeds samen, maar nog slechts een van jullie neemt de beslissingen en voert ze uit. Je leeft alleen en ziet het onontkoombare gebeuren.
Ongelukkigerwijs is het niet iedereen gegeven om thuis vreedzaam oud te worden. Of we hebben thuiszorg nodig of we moeten naar een verpleeghuis. In beide gevallen worden we blootgesteld aan vreemden, wat ook zijn eigen moeilijke weerslag heeft op alle betrokkenen.
Voor mijn moeder is het noodzakelijk dat zij in haar huis blijft zolang ze dat kan. Hoewel mijn vader weg is, voelt zij hier de liefde, de warmte en troost van gisteren.
Wordt vervolg.
Lees deel 2.
