Don’t let the wheelchair stop you!
Wie mij kent, weet het: ik bezoek graag een museum. In het museum stap je een andere wereld binnen. Naar de middeleeuwen, een reis langs allerlei wetenschappelijke wetenswaardigheden, natuurverschijnselen, een stenen leger bewonderen of een bezoekje aan de Aboriginals; het kan allemaal. En dat binnen één dag; het lijkt wel vakantie en ik vind het heerlijk!
Gelukkig zijn de meeste musea hier in Nederland rolstoeltoegankelijk, maar hoe zou dat in het buitenland zijn?
In een Nederlands museum raak ik in gesprek met een mevrouw, die ook in een rolstoel zit. Allebei wachten we tot onze metgezellen de tickets hebben geregeld. De mevrouw blijkt uit het buitenland te komen en vertelt me dat ze musea in heel Europa bezoekt. Ik vraag haar hoe het met de toegankelijkheid zit. “Most of them don’t give any problem,” zegt ze. Ha, da’s goed om te horen. Bij het weggaan zegt ze: “Don’t let the wheelchair stop you. Just go!” Just go – einfach gehen…
Mijn lief en ik zijn onlangs in Duitsland geweest. We bezoeken twee Welterben van Unesco. Allebei zijn ze zeer de moeite waard.
In het ene museum – een voormalig klooster en kasteel – is een man die ons zo ongeveer gedurende het hele bezoek begeleidt. “Also, dan laufen Sie hier gerade um die Ecke, und dan bin ich auch da und helfe Ihnen weiter.” “Also dan gehen Sie gerade hierher, und wenn Sie dan oben sind, erkläre ich Ihnen wie Sie weiter gehen können.” En dat doet hij. Als een trouwe dienaar wacht hij steeds op ons, tot wij uitgekeken zijn op een etage, om ons dan weer verder te helpen. “Nehmen Sie einfach die Zeit die Sie brauchen um alles an zu sehen,” zegt hij nog. Engelengeduld, deze zeer vriendelijke man in een prima toegankelijk museum.
Het andere museum, met een industrieel karakter, is gevestigd in een oude drogerij. Dit museum – vier verdiepingen en een kelder – is voorzien van houten vloeren, gemaakt van planken met brede kieren ertussen. Zo breed, dat een wiel van een kinderwagen of een rolstoel er makkelijk in kan verdwijnen. Daarom hebben ze gezorgd voor een andere rolstoel, voorzien van dubbele banden. “Können Sie umsteigen?” vraagt de mevrouw. Ja, dat kan ik wel, overstappen. De mevrouw vindt dat een geruststellende gedachte, zegt ze. “Und wenn Sie nach oben möchten, melden Sie sich einfach bei mir,” vertelt ze ook nog. Zo gezegd zo gedaan. Als we naar boven willen, melden we ons bij de mevrouw. Ze geeft ons een telefoon en vertelt dat ze ons met de ongeveer honderdjarige lift naar de volgende verdiepingbrengt. Als we daar klaar zijn, hoeven we alleen maar te bellen. Het werkt perfect!
Steeds als ik bel klinkt een supervriendelijk “Ich komme”, en even later zijn we op een volgende verdieping. Genieten, dat museum, ondanks die dubbelbandige en dus loodzware en onhandige rolstoel, waar ik wel zeer wijd-armig in zit.
Just go – einfach gehen. Tot nog toe zit het wel goed met die buitenlandse musea.
The wheelchair didn’t stop me. En als het overal zo geregeld is als in deze twee musea zal dat ook niet gauw gebeuren…
