Dromen
We zitten aan een grote tafel. Ik ben aangeschoven bij
‘Eindhoven in Dialoog’ om te praten over onze dromen.
Ik heb een handicap en zou zo graag op een gerespecteerde
manier mee willen doen in onze maatschappij. Geen obstakels en normale betaling
voor werk wat je verricht. Meer ondersteuning en eventuele vergoeding voor
vrijwilligerswerk.
Ik luister naar de dromen van de anderen. Bij ‘Dialoog’ zijn er goede regels. Naar elkaar luisteren en
ondersteunende vragen stellen. De dromen krijgen daardoor diepte. Zo zou ieder
gesprek moeten zijn. Ik leer er veel van.
Wanneer ik aan de beurt ben om over mijn droom te
vertellen, heb ik het over de obstakels waar ik tegenaan loop, rol in mijn
geval. Die zou ik allemaal willen afbreken.
Een tafelgenoot stelt een vraag: ‘En als je dan geen
handicap meer hebt, hoe voelt dat dan?’. Ik kijk hem verbaasd aan. Geen
handicap? Mijn handicap hoort bij mij, bij mijn leven. Het is de maatschappij
waar ik tegen aan loop.
Een ander vraagt: ‘En wanneer alles is zoals jij het zou
willen?’ Ik ben helemaal verbaasd. Zou dat ooit zo zijn? Zou ik hierin ooit
‘werkeloos’ worden? ‘Dan komt er vast wel weer een ander project op mijn weg.’
