Nieuws

Het is zaterdagochtend. Het regent en het is september. De krant is
binnen. Wij hebben de papieren versie van de NRC alleen in het weekend (slim
bedachte optie). Tijdens de week heeft men geen tijd om rustig op de bank te
zitten, de krant open te doen en zichzelf in verhalen te verdiepen. Zelfs als
zzp’er. Gewoon door nieuws op Teletekst scrollen gaat vlugger. 

Stereotypische beelden zijn gezellig: zaterdagochtend, kopje koffie,
Hongaarse muziek op de achtergrond (tegen de heimwee), de weekendeditie van de
krant op mijn schoot en ik verdiep mezelf in Het Grote Interview. Het is een
interview met schrijfster Griet Op de Beek. Een aansprekende titel: ‘Nu moet
het maar eens over de grote wonde gaan.’ Haar gedachten zetten mij aan het
denken. Erger dan dat: ik pak mijn telefoon om erop een column te typen. 

Even een aantal zinnen en mijn associaties. ‘Niemand staat graag stil
bij het misbruik van een kind van vijf jaar, dat is niet gezellig.’ Niet alleen
bij het misbruik van een kind, maar bij een ziek kind of volwassene staan we
niet stil. In onze samenleving moet je gewenst gedrag vertonen. Je moet
succesvol zijn in jouw werk, gelukkig getrouwd zijn en je moet gezonde kinderen
hebben. Anders denken mensen: dat kind heeft pech gehad, zij of hij is ziek
geboren of geworden. In mijn dagelijks werk ben ik met het onderwerp inclusieve
samenleving bezig. Niet op papier, maar in de praktijk. Het blijkt enorm
moeilijk te zijn om kinderen mét en zonder beperking en hun ouders bij elkaar te
krijgen om in hun vrije tijd bij elkaar te zitten, met elkaar kennis te maken
en samen te spelen, tekenen, poppen maken of sporten. 

Ik ben er bewust van, het kan ongemak creëren, confronterend zijn, dus
niet gezellig. Ik ga mezelf bijna schuldig voelen dat ik organisaties en mensen
aan het oproepen, trekken en duwen ben, maar dan lees ik de geruststellende
vraag van de schrijfster: ‘Is mijn lichte missioneringsgedrag irritant?’ Daar
denk ik ook vaak aan. Met mijn verhalen, lobbyactiviteiten en acties voor
fysieke en maatschappelijke toegankelijkheid zouden mensen mij ook best
irritant kunnen vinden. Ik kom ergens met mijn driewieler, rollator of rolstoel
aan, dus ik roep meteen vragen op. Het is inderdaad niet altijd gezellig, maar
je moet er op een bepaald moment overheen stappen. Durf jouw vragen te stellen,
durf een antwoord te geven, zelfs als dat ‘ik wil er niet over praten’ is. Je
durft belangstelling te tonen en je durft jezelf te blijven. Ik zal met mijn
initiatieven en projecten de wereld niet veranderen, maar zoals Griet Op de
Beek zegt, ‘je moet ergens beginnen.’

Bekijk & lees alle columns door Andrea Schouw-Naphegyi >

Andrea Naphegyi op haar driewielfiets