Nieuws

Domme koe Anna: Smeer Nivea!

Huh? Is Rebecca een beetje doorgedraaid? Zitten er een paar steekjes los daarboven? Nee! Maar de titel is absoluut op mij van toepassing en waarschijnlijk op vele anderen! Maar waar slaat deze titel dan op? Ik let het uit…

Door
Oordelen
Maken
Mensen
Ellende

Kaken
Op
Elkaar

Altijd
Navragen
Nooit
Aannemen

Sommige
Mensen
Ergeren
Elkaar
Rot

Niet
Invullen
Voor
Een
Ander

Kent u die mensen die het altijd beter weten dan u? Die precies weten hoe u zich voelt? Die zich het recht aanmeten om voor u te bepalen wat u moet doen en laten en die voor u oordelen wat u wel en niet kunt? Dan vaart u in hetzelfde schuitje als ik! Ik irriteer me mateloos aan dat soort mensen. Omdat ik het zelf bijzonder irritant vind, dat andere mensen voor mij invullen hoe ik me voel en wat ik allemaal wel en niet kan, probeer ik zelf andere mensen in hun waarde te laten en te respecteren zoals ze zijn. Ik vind het namelijk fijn wanneer mensen waarmee ik omga dat ook bij mij (zouden) doen. Nee, dit is geen les in normen en waarden…

Het is alleen maar de inleiding tot mijn ervaringen die ik graag met u wil delen, omdat u er misschien iets aan heeft.

De laatste tijd was het behoorlijk stil rondom mijn persoontje. Vanaf mijn laatste column (van 14 september 2015) ging het plotseling razendsnel achteruit met mijn gezondheid. Ik kon van de ene op de andere dag gewoon helemaal niets meer. Daarop heb ik contact gezocht met mijn specialist, maar die gaf niet thuis. Ik moest het maar dichter bij huis zoeken. Dichterbij huis kwam ik ook geen onbevooroordeelde specialist tegen. Alle specialisten die ik vroeg leden blijkbaar aan tunnelvisie, omdat het hoofd van de medische staf hier dichtbij huis zijn ‘veto over mij had uitgesproken’ en dat is door heel Nederland gegaan! Behalve, gelukkig, naar de specialist die ik uiteindelijk om hulp heb gevraagd.

“Mevrouw lijdt aan Anorexia en Narcisme, heeft daarnaast een ernstige persoonlijkheidscrisis, aangevuld met Syndroom van Munchhausen. Daarnaast is er sprake van een ernstig ondergewicht (dat is dan het enige wat wél klopt!), waar alle overige symptomen onder geschaard kunnen worden”.

Overal waar ik aanklopte voor medische hulp en begeleiding, de zorg die ik nodig heb, werd ik “gerustgesteld” en kon ik geen afspraak maken. Ja, een telefonische afspraak…

Zelfs bij mijn huisarts is het nu al zover, dat ik “gerustgesteld” word en alleen nog maar een telefonische afspraak kan maken om mijn klachten/problemen te bespreken.

“O, ik zie in uw dossier, dat u een verwijzing naar de cardioloog hebt gekregen. Bent u daar al geweest?” “Nee, want ik heb de energie niet om daarheen te reizen, ook al is het nog zo dichtbij”.

“Ja, maar de dokter komt ook niet zomaar bij u langs. Ik ga even overleggen met een collega, want ik werk hier nog niet zolang”…

Aldus geschiedde, maar al gauw werden mijn hersens wakker en belde ik terug om door te geven, dat mijn belafspraak geannuleerd mocht worden. “Ja, maar mevrouw… Dat gaat zomaar niet. En u heeft toch klachten?” “Ja, ik heb klachten, maar die gaan vanzelf wel weer over!” De assistente was blijkbaar erg van haar stuk gebracht, maar ik zag het niet gebeuren om mijn bloeddrukmeter en hartslagmeter (die ik heb) aan mijn telefoon aan te sluiten en dan aan de huisarts vragen: “Wilt u even meten?” Of, ingeval van mijn bloeddrukmeter: “Wilt u even pompen?”

Ach ja, je zult maar dringend medische zorg nodig hebben.

Gelukkig vond ik een specialist die bereid was mij vanaf een bijzonder grote afstand te helpen. Deze specialist heeft, na mijn goedkeuring, bij al mijn specialisten, revalidatie artsen, verpleegkundigen en overige zorgverleners alle onderzoeken en dossiers opgevraagd die er over mij voor handen zijn. Uiteindelijk was haar bureau te klein voor al die paperassen die ze van mij verzameld had.

Deze specialist heeft mij eindelijk antwoorden gegeven op de vele vragen die ik had. En nu heb ik dan ook de diagnoses, zodat ik (dacht ik tenminste) eindelijk zorg op maat zou kunnen krijgen in de buurt. Nou, ik kwam bedrogen uit! De enige die bereid zijn mij te helpen, zijn mijn oogarts, mijn cardioloog en mijn tandarts, puur omdat zij zich niks aantrekken van alle vooringenomenheid en vooroordelen die gevormd zijn op basis van… tja, op basis van wat?

In ieder geval blijven de foute diagnoses mij achtervolgen en ongeacht waar ik me meld, ik krijg geen enkele voet (in mijn geval vier wielen) aan de grond. Het is om wanhopig van te worden. Gelukkig heb ik nu dan een PGB, waarbij ik mijn zorg zelf kan inkopen. Zo is mijn fysiotherapeut/revalidatietherapeut mijn beste vriend geworden, omdat hij mij ziet als een mens die zorg en hulp nodig heeft. Zoals gezegd in de titel: Domme koe Anna: Smeer Nivea!