Een doosje vol geluk
Nieuwsgierig verrast was ik, toen ik onlangs van een lief mens een doosje vol geluk kreeg.
Op het eerste rolletje papier wat ik er uit haalde, stond ‘Geluk krijg je niet door het onmogelijke te willen realiseren’. Gelijk een voltreffer. Hier stond op hoe je het geluk niet kan vinden. En juist dat ‘het onmogelijke willen realiseren’ houdt mij enorm bezig.
Ik weet dat ik nooit meer zal lopen of staan. Ik weet dat ik nooit meer zelfstandig zal zijn. Ik weet dat ik elke ochtend en avond zorg nodig heb. Ik weet dat ik bijvoorbeeld nooit meer zelfstandig onder de douche zal kunnen. Ik weet het allemaal.
Maar toch, ergens zit er nog een sprankje hoop op genezing van mijn ruggenmerg. De hoop dat m’n zenuwen ineens weer heel zijn en weer seintjes door kunnen geven aan mijn onderlichaam. Ik wil nog steeds het onmogelijke realiseren. Maar volgens dat rolletje papier uit het doosje vol geluk ga ik daar niet gelukkig van worden.
Hoe word je eigenlijk gelukkig, vraag ik me ineens af. Als het goed met je gaat en je tevreden bent, ben je al een heel eind op weg. Maar als het leven wat tegenzit, je lijf je in de steek laat en je daardoor veel dingen moeten laten gaan, wordt het al moelijker.
Als iemand me nu zou vragen of ik gelukkig ben, is mijn antwoord ‘nee’. Ondanks de lieve mensen om me heen, ondanks al hetgeen ik nog wel kan, ondanks zoveel mooie dingen die ik nog wel zie, ben ik niet gelukkig. Dit komt omdat ik mijn oude leven voor de verlamming, niet kan los laten. Ik denk nog te vaak aan wat ik allemaal heb verloren door de verandering van mijn lijf.
Neem nou afgelopen zondag. Ik zit achterin de Zonnebloem-auto. Samen met een vriend rijden we naar de kust. Het is prima weer voor de tijd van het jaar. We wandelen (hij loopt en ik rol) door de duinen, eten een lekkere lunch in een strandtent, we hebben mooie gesprekken en genieten van het zicht op de zee. Op dat moment voel ik me goed en ben ik blij dat ik zo’n middag mee mag maken.
Maar op de terugweg achterin de auto, vastgesnoerd zodat ik en mijn rolstoel geen kant op kunnen, word ik verdrietig dat ik niet meer zelf achter het stuur zit. Ik laat niks merken aan de bestuurder die al dertig jaar een lieve vriend is, maar ik weet dat hij mijn pijn ook voelt.
Natuurlijk ben ik blij dat ik op deze manier nog ergens kom, dat ik de zee heb gezien en een leuke middag heb gehad. Maar de pijn van het niet meer zelf kunnen en hulp nodig hebben, overheerst nog altijd.
Als ik dat stukje zou kunnen aanvaarden, word ik vast vanzelf gelukkig.
Vanmorgen haalde ik weer een rolletje tekst uit het doosje. Er stond op ‘Begin elke ochtend met de draai die je gaat vinden in je dag’. Een moeilijke.
M’n draai vinden naar geluk. Ik ga er maar eens aan beginnen.
