Een handbike avontuur om nooit meer te vergeten
Wat is er nou leuker dan met je handbike mega hard door de duinen te crossen op Texel? Inderdaad, op de handbike ging ik mega hard door de duinen terwijl de nacht viel. Hoe sneller hoe leuker. Ik hou van snelheid omdat ik dan niet meer na hoef te denken aan alle dagelijkse dingen en gewoon even kan genieten.
De vlinders gierde door mijn lichaam na de eerste afdaling. Ik kan snelheid moeilijk inschatten, maar dat ik hard ging merkte ik aan mijn shawl die bijna meegezogen werd met de wind.
De kronkelige weg, de ondergaande zon, het ontbreken van mensen en het opkomen van
nevel zorgde voor een mysterieus en onbeschrijfelijk mooi gevoel. Eenmaal aangekomen bij het strand was de zon geheel onder gegaan. De golven hoorde je langzaam maar regelmatig kletteren en door het ontbreken van licht zag je een weerspiegeling van het maanlicht.
Nadat ik bijgekomen was van deze 2 kilometer durende achtbaan was het tijd om terug naar de chalet te gaan. Ik kende nu de route en zou deze blind af kunnen leggen. Dit was ook wel nodig gezien ik in het donker echt bijna niets zie.
Voor alle zekerheid deed ik mijn lampje aan op mijn handbike en begon ik aan de eerste afdaling en klim. Nu kwam er een geweldige afdaling. Deze was mega stijl met maar een enkele kleine bochtjes. Remmen los en gaan. Heerlijk om niets te zien en te horen. Wat een rust.
Helaas werd deze rust snel verstoord. Er sprong een kangoeroe voor mijn wiel. Van schrik gilde ik zo hard dat vrienden, die mijn tempo niet bij konden houden, dachten dat er iets ergs gebeurd was. Natuurlijk leven er geen kangoeroes op Texel maar deze haas was zo groot dat je 6 weeshuizen te eten kon geven met kerst.
Gelukkig is er niets gebeurd en kon de kangoeroe door mijn gegil wegspringen. Eenmal bekomen van de schrik kon ik mijn weg vervolgen. Ineens vond ik het toch wel een beetje eng dat ik niets zag in het donker. De weerspiegeling van mijn lampje op de duinen en de bomen was dan ook een eng gezicht.
Alles ging goed tot de laatste afdaling. Doordat het de laatste was ging ik me even uitsloven om nog harder naar beneden te gaan. In de hoogste versnelling hielp ik mijn bike een beetje mee om vervolgens abrupt tot stilstaan te komen in de bossen. Oeps, een bocht gemist.
Zonder kleerscheuren en met een brede glimlach kijk ik terug op mijn mooiste handbike tocht van mijn leven.
Bekijk & lees alle columns door Yvette Moerdijk
