Nieuws

September is ‘pijn maand’, aandacht voor pijn dus. Ik leef
met pijn, 24/7, altijd. Mensen hebben soms moeite dat te geloven. Het zal best
meevallen, hoe kun je blijven lachen als het echt zo erg is?

Het antwoord daarop is eigenlijk niet zo heel ingewikkeld,
als ik mijn leven zou laten leiden door mijn pijn werd mijn leven lijden. Dat
wil ik niet, daar is hij dus weer, mijn sterkte willetje. Ik heb besloten dat
ik liever een medicijn junk ben, ik ga voor kwaliteit van leven, niet voor
kwantiteit. Ik weet dat de medicijnen die ik plak en slik niet goed voor me
zijn, maar als ik ze niet neem veroordeel ik mezelf tot een leven met veel pijn
en niets kunnen. Dat weiger ik, ik ga dus soms over de grens, maar ik leef.

Ik ben een ervaringsdeskundige op het gebied van pijn, heb
het in alle soorten en maten, weet het verschil tussen onschuldige spierpijn,
brandende ontstekingspijn, de messteken van de zenuwpijn en de prikkende
neuropathie. Ontstekingen in de pezen, zenuwpijn in de armen en benen,
overbelasting in gewrichten en spieren, buikpijn door verstopping en blokkades,
pijn in de blaas, het is een eds’er allemaal niet vreemd. ‘Waar doet het
pijn?’, ‘overal, behalve in mijn grote teen’. Nee, geen overdreven antwoord, de
harde realiteit.

Fentanyl en oxycodon zijn mijn helden, zonder kom ik de dag
niet door. Het is een smal richeltje waar ik op balanceer; teveel en de sufheid
verandert me in een wandelende zombie (kan ik zo solliciteren bij ‘the walking
dead’, oh wacht ik loop niet, ‘the rolling dead’), te weinig en ik kan als
achtergrondzangeres van Ben Cramer als sneue clown. Weer zo’n grensgeval, alles
draait om de grens, ook de pijngrens dus.

Ik leef met pijn, ik beleef de pijn, de pijn hoort bij mij.
Gek genoeg kan ik mij een leven zonder pijn niet meer voorstellen. De meeste
mensen kunnen zich het andersom niet voorstellen, dat er geen moment is zonder.
Toch is het zo, er is altijd wel een onderdeel dat me irriteert, variërend van
mild tot behoorlijk. Dat is ook zoiets trouwens, als je mij vraagt hoeveel pijn
iets doet zal ik zelden hoger geven dan een 6 op een schaal tussen 0 en 10, het
kan namelijk altijd erger en hoe moet ik die dan weergeven? Met een 12? Ik hou
altijd een ruime marge.

Momenteel doe ik veel, te veel. Dit zorgt voor extra pijn,
mijn ellebogen en rug werken me letterlijk op mijn zenuwen en van mijn heupen
krijg ik het op de heupen. De knieën willen niet buigen en mijn rug wil niet
recht. Ik ben overflexibel en zo stijf als een plank. In beweging komen kost
tijd, het is weer een uitdaging dat lijf van mij. Het zal de tijd van het jaar
wel zijn, ik kraak als de takken in de wind.

Gelukkig is het nog lekker weer, kan ik nog buiten onder de
veranda liggen. Gelukkig heb ik mijn pilletjes en heb ik lieve mensen om mij
heen. Gelukkig is dat het woord dat ik belangrijk vind, geluk, en dat zit in
kleine dingen. Pijn is niet fijn, maar de mensen om me heen maken dat ik het
kan dragen. Ik hou van het leven en geniet waar ik kan. De pijn krijgt me er
niet onder, de pijn krijgt mij niet klein, niet vandaag in elk geval!

Bekijk & lees alle columns op SupportBeurs.nl door Martine Reesink.

Haar blogs zijn ook te volgen en terug te lezen op Welkomindewereldvaneenkneus.nl of onder dezelfde naam op Facebook.