Een oprijplaat bij de fotoclub voor Sylvia?
Hoopvol belt Sylvia naar de secretaresse van de fotoclub waar zij lid van wil worden (zie vorige column). Ze vertelt over haar hobby en over haar rolstoel. ‘Tja, je moet een paar treden op, maar er zijn altijd wel een paar sterke mannen die je willen dragen hoor’, zegt de vriendelijke mevrouw.
Maar dat wil Sylvia juist niet. Ze wil zelfstandig naar binnen kunnen, zonder gedoe. Hoe goed ook bedoeld, zo’n ‘til actie’ is gevaarlijk voor haar én voor de rolstoel. Een ongeluk zit in een klein hoekje.
‘Mail ons alvast een paar van je beste foto’s Sylvia’, vraagt de secretaresse, ‘dan kunnen we zien op welk niveau je zit.’
Sylvia mailt meteen wat portretten en actiefoto’s. Ze sprankelen het scherm af.
‘s Avonds belt de fotoclub terug. ‘Mooi werk joh! Je actiefoto van die skater zou zo bij onze expositie kunnen!’ Sylvia bloost en krijgt er steeds meer zin in.
Maar hoe lost ze die paar treden bij de ingang op?
‘Zullen we morgen eerst eens gaan kijken bij het gebouwtje van de fotoclub, mam? Misschien valt het mee.’
Nee, het valt niet mee. De fotoclub zit in een voormalig noodgebouwtje. Het staat een flink stuk boven de grond. Je moet een klein trappetje op. Zonder leuning.
In gedachten ziet ze zichzelf al zweven tussen club en aarde, terwijl sterke mannen haar tillen… en hun evenwicht verliezen op het smalle, gladde trappetje. Brrr.
‘Dit gaat niet lukken mam’ zegt Sylvia teleurgesteld. ‘Nee meid, dit wordt niks’ antwoordt mam verbitterd. Ze gunt het Sylvia zo dat ze normaal kan meedoen bij een normale club.
‘Maar wacht eens…. Je ome Cor zei toch iets over dat de gemeente kan helpen met toegankelijk maken? Als ze hier een hellingbaan aan zouden leggen, is het probleem opgelost. Iedereen moet toch mee kunnen doen in de nieuwe participatiemaatschappij?’ Ma lacht er spottend bij.
Hellingbaan of oprijplaat?
‘Niet geschoten is altijd mis’ denkt Sylvia en belt opnieuw de fotoclub.
‘Mevrouw, ik kan niet naar binnen bij jullie, en ik wil niet gedragen worden, dat is gevaarlijk voor me. Maar als gemeente nou een hellingbaantje aan zou leggen, of een lange oprijplaat zou plaatsen, dan lukt het wel. Die zijn niet eens zo duur.’
Ze hoort aan de stem van de secretaresse, dat die niet erg enthousiast is. ‘We gaan het proberen Sylvia, maar de gemeente is niet zo scheutig en zeker niet snel. Wij zouden al jaren geleden andere huisvesting krijgen, want dit noodgebouwtje is drie keer niks. Je hoort nog van ons.’
Er gaan maanden voorbij. Het blijft oorverdovend stil aan de kant van de fotoclub, èn van de gemeente.
Zelf maar weer eens bellen. ‘Ja, sorry’ zegt de fotoclub, ‘maar wij hebben nog niets gehoord van de gemeente.’
Brutaalweg belt Sylvia de gemeente. Na 6 x doorverbinden krijgt ze een WMO ambtenaar aan de lijn. ‘Een hellingbaan bij de fotoclub aanleggen? Wij weten nergens van.’
Sylvia zweeft niet eens tussen club en aarde, maar tussen onbegrip en bureaucratie.
