Een treintje later mag ook!
De vakantietijd is weer aangebroken. Voor SupportBeurs.nl reden om nog eens ’te bladeren’ door leuke en interessante columns van afgelopen periode, die de moeite waard zijn om te lezen. Ken je deze column van Josje Hillenaar bijvoorbeeld al?
Voordat we gaan moet ik toch echt nog even naar het toilet! Hierdoor is de trein die we wilden halen al weg. Geeft niets, wij maken vanaf vandaag geen gebruik meer van de NS-assistentie. Een treintje later mag ook! Met een eigen oprijplaat die groot genoeg is voor treinen met een hoge instap, kunnen we overal gaan en staan waar wij willen. Lekker gewoon, zonder drie uur van te voren te reserveren én weer terug naar huis als wij dat willen.
Samen staan mijn vriendin en ik te kletsen op het perron terwijl ze de 1,25 meter grote oprijplaat uit de tas achterop mijn rolstoel pakt. We raken in gesprek met twee mannen die graag willen weten wat voor oprijplaat het is en over hoe de NS het mogelijk zou kunnen maken dat iedereen de trein zelfstandig in en uit kan. Ik mopper een beetje op de NS omdat ik vind dat dit allang mogelijk zou moeten zijn als één van de mannen zegt dat hij werkzaam is bij de NS. Oeps… Maar al snel geef ik de twee allebei een visitekaartje en zie ik een kansje om bij de NS bekendheid te geven aan mijn bedrijf Josje’s kracht.
De eerste trein is een gemakkelijke. Hij is gelijk aan het perron, dat wil zeggen: er zit nog 30 centimeter tussen het perron en de trein waar wielen van kinderwagens, rolstoelen en rollators tussen vallen. Maar wij hebben onze oprijplaat! Gemakkelijk vouwt mijn vriendin deze uit en legt hem over het verschil, waardoor ik veilig naar binnen kan rijden. In de trein kletsen we nog even verder met de twee mannen en bij het verlaten van de trein maakt één van hen een foto van het moment dat ik de trein uit rijd over onze eigen oprijplaat. Hij belooft de foto op Facebook te delen en de website van mijn bedrijf te noemen in zijn bericht. Fijn om leuke mensen te ontmoeten! We groeten hen en gaan op zoek naar een trein die naar Zwolle rijdt.
Bij de rolstoelingang van de trein naar Zwolle staan we even te kijken naar de breedte van de deur. De oprijplaat is te breed! Die deuren zijn ook wel heel smal! Snel lopen we door naar een ‘gewone’ ingang. Deze blijkt wel een veel bredere deur te hebben. Verbaasd leggen we snel de oprijplaat neer. Als ik naar boven wil rijden, lukt het niet. Mijn middelste wielen blijven boven de grond zweven in een kuil en dat zijn nou net de aangedreven wielen. Met een flinke duw en vol gas sta ik opeens in de trein! Zó! Gelukt! Tevreden kijken we naar buiten terwijl de trein ons meeneemt naar Zwolle. Daar aangekomen is het even spannend om de trein weer uit te rijden. Al met al valt het reuze mee en sta ik zo beneden.
Onze dag is super, ook omdat we zelf kunnen bepalen hoe en waar we heen gaan. Het is een geweldige voorziening. We vragen ons af hoe het komt dat niet iedere rolstoelgebruiker zo’n oprijplaat bij zijn rolstoel geleverd krijgt om zo niet meer afhankelijk te zijn van aan tijd gebonden NS-assistenten. Dat is pas een goede compensatie voor de beperkingen die men tegenkomt en dit is pas participatie!
De volgende dag moet ik voor Josje’s kracht in het centrum van Utrecht zijn. Utrecht ligt aan alle kanten open, overal wordt aan de weg gewerkt. Met mijn auto kom ik echt niet waar ik zijn moet. Dus ik ga met de trein! Voordat ik vertrek laat ik door iemand anders mijn oprijplaat achterop mijn rolstoel in de speciaal daarvoor bedoelde tas stoppen. In mijn eentje vertrek ik naar het station. Daar aangekomen vraag ik een vriendelijk uitziende man of hij tijd en zin heeft om mij te helpen instappen als de trein er is. De man vindt het geen probleem en we raken in gesprek. Ik leg hem uit hoe de oprijplaat werkt, zodat hij weet hoe hij mij het beste kan helpen als de trein arriveert.
In de trein praten we verder over alle veranderingen die op dit moment plaatsvinden op het gebied van de zorg. De man blijkt bij de gemeente Utrecht te werken en weer grijp ik mijn kans om Josje’s kracht meer bekendheid te geven. Hij blijkt het interessant te vinden en vertelt mij dat het goed is om eens met iemand te spreken waar zijn ambtenarenwerk eigenlijk om draait. Dan stappen we uit, de man laat de oprijplaat weer netjes in de tas zakken, we groeten elkaar en gaan daarna beiden onze eigen weg verder. Volop in mijn kracht door de zelfredzaamheid die ik ervaar door mijn oprijplaat en het bijkomende voordeel van spontane, leuke sociale contacten, arriveer ik op de locatie waar ik mijn workshop ga geven. Ik voel mij ‘gewoon’!
