Nieuws

Mensen denken bij eenzaamheid vaak aan eenzame ouderen, maar
er zijn ook veel eenzame jongeren of eenzame ‘tweens’ (de tussenvalligen qua
leeftijd, de middenmoters) zoals ik…

Ben ik eenzaam dan? Vaak niet, ik heb een fijne basis om mij
heen. Mijn mannen, mijn ouders, een paar goede vrienden, zij vormen mijn
wereld. Daarnaast heb ik mijn vrienden op afstand, vooral ook chronisch ziek,
mensen die je begrijpen omdat ze hetzelfde doormaken. Gebonden door onze
beperkingen.

Maar mijn mannen hebben hun eigen leven naast het
thuis-leven. Ze hebben gelukkig hun werk en school, ze hebben collega’s en medescholieren,
een leven waar ik geen deel van uit maak. Dat is goed hoor, ik had ook zo’n
leven, ik mis dat leven. Ik mis die andere ik. Die ik die iets te vertellen
had, die misschien wel iets te vaak rondhing in de wandelgang maar een goed
contact had met de meeste collega’s. De ik die zich graag bemoeide met het
reilen en zeilen van eigenlijk alles, vooral van zaken die me niet aangingen :
).

Alleen zijn hoeft niet eenzaam te zijn. Als ik in mijn
eentje bezig ben met mijn blogs, met een muziekje op de achtergrond ben ik niet
eenzaam, niet meer. Ik kan mij inmiddels prima vermaken in mijn uppie, ik lees
wat, kijk wat tv, schrijf en hou me bezig met social media. Als het goed gaat
knutsel ik wat en ik denk ideeën uit. Ik ben best druk, in mijn hoofd zeker.

Eenzaamheid zit hem dus niet in alleen zijn. Het is een
gevoel, een gevoel dat je zo ineens kan overvallen. Wanneer je een belangrijke
afspraak hebt en de mensen die iets voor je betekenen vergeten het in hun
drukke bestaan. Je begrijpt het, want je kunt je nog herinneren dat je zelf ook
dingen vergat in je drukke leven, maar toch steekt het. Want dan ben je alleen
en dan, op die momenten voel je je eenzaam.

Het zijn die momenten dat je met je neus op de feiten wordt
gedrukt. De momenten dat je je realiseert wat je verloren bent, dat je een
groot stuk van je identiteit bent kwijtgeraakt. Dat je jezelf een beetje kwijt
bent, dat je een stukje mist. Eenzaamheid sluipt achter je aan en overvalt je
op kwetsbare momenten. Mij overvalt het vooral ‘s morgens, wanneer ik niet weet
waarom ik op zou moeten staan. Het huis is leeg, het is donker, druilerig en
koud. Dan trek ik het liefst de dekens over mijn hoofd en vergeet de wereld.
Als, zoals vandaag, de zon schijnt als ik de gordijnen opentrek, als ik de
muziek aanzet en de zon ons huis verlicht…dan trekt de eenzaamheid weg en
overvalt mij een gevoel van dankbaarheid.

Eenzaamheid komt en eenzaamheid gaat. Het zit vooral in de
angst, het is kwetsbaar. Wij zijn kwetsbaar. De angst dat mensen je zullen
vergeten. Een simpel berichtje, een teken van je bestaan, kan de eenzaamheid
verdrijven en de zon weer laten schijnen.

Bekijk & lees alle columns op SupportBeurs.nl door Martine Reesink.

Haar blogs zijn ook te volgen en terug te lezen op Welkomindewereldvaneenkneus.nl of op dezelfde naam op Facebook.