Eenzaamheid
Bijna iedereen heeft het weleens ervaren, eenzaamheid. Je kunt
eenzaam zijn als je gedwongen thuis zit, maar je kunt je ook ontzettend eenzaam
voelen in een groep. Als je er nét niet helemaal bij hoort, als je anders bent,
omdat je niet lekker in je vel zit.
Eenzaamheid komt vaker voor dan je denkt, alleen zijn is bij
tijden prima, wanneer wordt eenzaamheid een probleem? Het is een gevoel, niet
iedereen die alleen is voelt zich eenzaam.
Toen ik net thuis kwam te zitten kampte ik met een hele
lading frustraties, ik voelde mij nutteloos, overbodig en bij vlagen ook alleen
en eenzaam. Ik lag achter de geraniums en de wereld draaide gewoon door. Mijn
werk werd overgenomen door een ander (die dat anders deed, maar net zo goed) en
mijn collega’s vergaten mijn bestaan (op een enkeling na). Het is normaal, het
is goed, niemand is onmisbaar, maar pijn doet het wel.
Als je net ‘ziek’ bent is er aanloop, het is nieuw, mensen
zoeken je op. Dan went het, mijn bed in de woonkamer went, het wordt normaal.
De mensen om je heen pakken hun leven weer op, zijn druk met anderen, met hun
werk, hun gezin. We wachten op het appje, op een kaartje, een belletje
misschien. Dat is dan ook meteen het probleem, dat daar is het begin van het
gevoel, op dat moment sluipt het je leven binnen, we wachten en verwachten.
We verwachten dat de mensen naar ons toekomen, we wachten en
verwachten, maar kijk eens eerlijk naar jezelf. Hoeveel aandacht had je zelf in
je drukke leven voor die langdurig zieke collega? Het leven gaat door en als je
niet van jezelf laat horen raak je in de vergetelheid voor de mensen waarbij je
niet in de top tien (of misschien wel top vijf) staat (of ligt).
Eenzaamheid, ook ik voelde mij best eenzaam, maar ik heb
geleerd dat wanneer ik mij het liefst wil verstoppen achter de gordijnen (de
winterperiode), met Netflix op repeat (omdat niets doordringt in mijn mistige
brein), ik zelf ook initiatief mag nemen, nee moet nemen. Er zijn mensen genoeg
om mij heen die graag een bakkie komen halen, ik zit ze niet in de weg als ik
ze vraag bij mij te komen. Maar ik moet wel zelf die stap zetten.
Mijn leven staat niet langer ‘on hold’, ik doe mijn ding,
soms alleen, maar dan omdat ík daar voor kies. En als ik behoefte heb aan
iemand, dan geef ik dat aan. Ik verwacht niet meer en daardoor wacht ik niet
meer. Het leven is echt een feestje waarbij je zelf de slingers op moet
hangen…
Bekijk & lees alle columns op SupportBeurs.nl door Martine Reesink.
