Fietsvakantie 2.0
Ach, die goede oude tijd. Vroeger, toen die spierziekte nog niet zo in de weg zat, gingen mijn lief en ik regelmatig met de fiets op vakantie. Inpakken, opstappen en wegwezen. Van het ene overnachtingsadres fietsten we naar het andere, en zo trokken we Nederland rond. Genieten vanaf de eerste minuut.
Tegenwoordig doen we dat ook nog wel eens, maar dan in aangepaste vorm. Thuis opstappen is er niet meer bij. Eerst een eind rijden met de auto, de fietsen achterop, de rolstoel achterin, en dan vanaf een vast overnachtingsadres in de omgeving fietstochten maken, afgewisseld met een dag (of meer) rolstoelgebruik om mijn fysieke accu weer op te laden. Ook niks mis mee, al voelt de reistijd per auto niet als vakantie.
Maar nu! Mijn lief vraagt me of ik dat ene artikel in dat ene tijdschrift heb gelezen. Het artikel gaat over een vrouw die met haar handbike heel Spanje doorreist. “Het sprak me wel aan,” zegt hij.
Ik vraag hem hoe hij het voor zich ziet. “Nou gewoon, jij met de handbike, en ik op mijn fiets ernaast. En dan samen door Nederland. Hoeveel kilometer kun je ongeveer per dag?” Goeie vraag. De laatste maanden zit de klad er een beetje in, in mijn handbikegebruik. Als het buiten koud en vochtig is pak ik sneller mijn loopfiets voor een uptempo rondje bij ons door het bos. Ben ik ook buiten en zijn mijn voeten in beweging. Goed voor de bloedsomloop; het verlost me even van mijn ijstenen.
“Dan moet ik wel eerst flink conditie opbouwen,” zeg ik, “en dan weet ik het eigenlijk nog niet.” Elke dag een heel eind handbiken doe ik namelijk nog niet. Ik probeer mijn beweegmanieren af te wisselen: de ene dag een rondje op mijn e-bike, de andere dag op de loopfiets, en dan weer een keer met de handbike. Op die manier gebruik ik zoveel mogelijk spiergroepen zo regelmatig mogelijk, want ‘use it or lose it’. Gebeurt natuurlijk toch wel, dat functieverlies, maar op deze manier heb ik het gevoel dat ik er een beetje grip op hou.
Goed, conditie opbouwen is dus een vereiste. “We kunnen niet over de smalle fietspaadjes en erg losse ondergronden,” zeg ik, “en ook niet altijd naast elkaar.” “Wel samen,” zegt mijn lief, “En daar gaat het om. Maar ik gooide zo maar een balletje op; het hoeft niet, hoor.”
Ja, dat had hij gedacht. Ik vind het namelijk wel een heel leuk balletje dat hij opgooit. Een mooie uitdaging, daar hou ik wel van. Gisteravond zijn we samen een eindje op pad geweest; hij op zijn fiets, ik op mijn handbike. In het donker, gewoon om te proberen. Onze tempo’s passen, dat is al een mooi begin.
Fietsvakantie 2.0; ik heb er nu al zin in!
