Gay Care: moet dat?
Afgelopen vrijdag in het nieuws: In Amsterdam is ‘Gay Care’ gestart. Thuiszorg voor LGBT mensen. Die afkorting staat voor Lesbisch, Gay, Bi, en Transgender.
Toen ik dat las, was mijn eerste gedachte ‘had er ook even de H van Hetero bijgezet, of de A van A-seksueel. Dan heb je tenminste iedereen genoemd.’
Even heel duidelijk stellen: ik hou van mensen, en het maakt mij niet uit of ze LGBT of H of wat dan ook zijn!
Of ze oud of jong zijn, Campari of Chateau Migraine drinken, uit de Afrikaanse rimboe komen of uit het Groningse gehucht Moddergat.
Of ze van muziek houden of van zanger Rinus. Het maakt mij niet uit of ze Einstein kunnen verbeteren, of moeite hebben om zelfs een schuttingwoord correct te schrijven. Mensen kunnen altijd mooi zijn.
‘Gay Care’ zegt dat LGBT ouderen zich vaak gediscrimineerd voelen om hun geaardheid. En hulpen uit andere culturen zouden er moeite mee hebben. Dat zou kunnen, al heb ik het nog nooit gehoord of meegemaakt. Zorgverleners die er zo over denken, horen niet in de zorg te werken.
Als ‘Gay Care’ nodig is en in een behoefte voorziet, dan vind ik dat jammer.
Zijn we dan echt zo weinig opgeschoten met acceptatie, emancipatie en gelijkwaardigheid?
Of gaan we weer terug naar de verzuiling van de 50-er jaren?
Zo ja, dan weet ik ook nog wel een paar groepen voor een eigen thuiszorg organisatie. Wat dacht u van:
- ‘AmpuCare’ (voor mensen met een amputatie), of
- ‘Here and there care’ (voor zwervende daklozen) of
- ‘Falling Star Care’ (voor geflopte artiesten) of
- ‘Crimi care’ (voor ex-criminelen).
De mogelijkheden om voor iedereen aparte zorgverleners te organiseren zijn eindeloos.
Ik wens Gay Care succes. Maar jammer vind ik het wel.
