Nieuws

Beste Mark, beste Tamara,

Het zijn onzekere tijden. Ik hoop dat het goed met jullie gaat en met jullie dierbaren. Ik wil je graag een compliment maken Mark over hoe je ons Nederlanders toespreekt. Het voelt oprecht, menselijk en weloverwogen.

Hoezeer ik de neiging heb om jullie de ruimte te geven om het land door deze crisis heen te helpen, wil ik toch mijn zorgen met jullie delen.

Ik maak me zorgen om het behoud van mijn onafhankelijkheid en authenticiteit. Natuurlijk niet alleen om dat van mezelf, maar ook om dat van vele anderen. Juist in een tijd als deze.

We hebben elkaar eerder ontmoet. Als journalist voor Support Magazine heb ik jullie beiden mogen interviewen. Jullie gaven allebei aan onder de indruk te zijn van wat ik allemaal doe en hoe, zowel in het dagelijks leven als in mijn werk. Mark, ik kan me herinneren dat ik een jaar of negen geleden een geluidsopname kreeg van iemand die aanwezig was op een partijcongres van de VVD, waar je mij als voorbeeld gebruikte. Dit was bijzonder om te horen.

Alles wat ik doe, realiseer ik door mijn eigen kracht te herkennen en te gebruiken, maar ik heb ook een aantal zaken nodig vanuit de samenleving. Zaken als assistentie, voorzieningen en een compensatie voor het inkomen dat ik niet eigenhandig kan verdienen.

De Wajong vormt daarvoor een basis, zodat ik zelfstandig door het leven kan. Daarnaast ben ik dolgelukkig dat ik zelf voor een deel inkomen kan genereren uit werk. Helaas, hoe graag ik ook zou willen, kan ik – doordat ik geboren ben met korte armen tot boven de ellenboog en korte benen met ‘handige’ voeten – mezelf en mijn gezin niet geheel zelfstandig van brood voorzien.

Ik ben het met je eens, Tamara, dat het anders kan in de Wajong. Daar hebben we het vorig jaar tijdens het interview uitvoerig over gehad. Echter de manier waarop dit nu gebeurt, door steeds meer te korten en regels te bedenken waarbij mensen met een urenbeperking er fors op achteruit zullen gaan, vind ik niet kunnen. Je ontneemt hiermee juist het perspectief voor de mensen om te gaan studeren en werken! De huidige regels maken mensen lam. Ze worden bang en onzeker om hun uitkering te verliezen als ze gaan werken.

Twintig jaar geleden woonde ik voor een jaar in Zweden. Mensen met een beperking doen daar gewoon mee. Ze werken en als dat niet kan of deels, dan krijgen zij een compensatie waarmee ze volwaardig kunnen meedoen in de samenleving.

Twaalf jaar geleden was ik in Portugal. Ik maakte voor mijn werk een prachtige reis. Heerlijk onbezorgd, totdat ik een jongen tegenkwam met dezelfde handicap als ik en van dezelfde leeftijd. Hij zat op straat te bedelen.

Het zijn twee uitersten waar Nederland zich letterlijk en figuurlijk in het midden bevindt. De vraag is nu: welke richting bewegen we op?

Toen ik tien jaar geleden werd verkozen tot ambassadeur van Onbeperkt Nederland had ik echt het idee dat we stappen vooruit zouden gaan zetten. Meer richting een gelijkwaardig en sociaal Zweeds model. Maar dat gevoel heb ik nu niet meer. Het is niet zoals in Portugal, maar veel mensen hebben het moeilijk.

Het gewone leven wordt duurder, nog iets meer voor mensen met een beperking vanwege de extra kosten, en het geld dat je te besteden hebt wordt steeds minder. Ik krijg steeds meer het gevoel in een afhankelijke positie te worden gedrukt. Dit gaat ten koste van mijn authenticiteit, gevoel van gelijkwaardigheid, en de positieve energie die het me oplevert om een bijdrage te leveren aan de samenleving. Bovendien is het in strijd met de wet, het VN Verdrag Handicap!

Als je de Wajong echt wilt veranderen, doe dit dan ook echt. Niet door mensen te korten en door een beetje te schuiven met uitkeringsbudgetten. Nee, kijk samen met mij, met ons wat we wel kunnen en compenseer het deel dat we niet zelf kunnen verdienen, zodat we wel gewoon volwaardig kunnen meedraaien in de samenleving.

Met vriendelijke groet, 

Monique Wijnen
Hoofdredacteur Support Magazine

Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen (hoofdredacteur van Support Magazine)