Nieuws

Met de snelheid van de gedachte kunnen wij een vlucht nemen in het verleden, maar ook in de toekomst. Met deze gedachtevlucht gaan wij meer dan twintig jaren terug en dan zie ik haar nog lopen. Bijna elke zaterdag kwamen wij elkaar tegen in de stad. Ze liep een beetje voorovergebogen, was altijd in het zwart gekleed en had haar grijze haren in een gevlochten knotje. Ze duwde altijd de rolstoel van haar dochter. Haar dertigjarige dochter werd geboren toen zij begin veertig was . De dochter woonde thuis bij haar ouders. Toen ze jonger was had ze wel een tijd in een zorginstelling gewoond, maar toen de ouders zagen dat ze daar niet gelukkig was hadden ze haar weer naar huis gehaald.

Als wij elkaar tegenkwamen, wisselden wij soms even van gedachten, want wij voelden een verwantschap. Heel soms vertelde ze van haar zorgen: “Wij kunnen het nog samen en elke dag is er een”. Haar zwijgen daarna vertelde meer dan woorden.

Na een praatje met haar gingen je gedachten vanzelf een vlucht nemen naar de toekomst en inmiddels is die toekomstgedachte heden geworden.
Wij zijn geen jonge ouders meer en onze dochter is een jonge vrouw geworden. Haar denken kan nog steeds niet meekomen; ze kan nog net zo verwonderd de wereld inkijken als vroeger. Ze zit nog steeds graag op schoot en laat haar afhankelijkheid onbeschroomd zien. Als ze blij is lacht ze de wereld in en ze kan zo mooi glimlachen dat er harten van vertederd raken. Als ze boos, verdrietig of ongelukkig is zien en horen wij dat ook duidelijk en doen wij er van alles aan om haar te begrijpen.
Af en toe denken wij een beetje de toekomst in, maar wat willen wij dat graag wegschuiven. “Hoe moet dat mooie dochter van ons als wij het niet meer kunnen of als wij er niet meer zijn?
De vertedering van je jeugd ligt achter je, je lijkt steeds meer en meer op een jonge vrouw en langzaamaan zal ook de zwaartekracht zijn werk bij jou doen en de rimpeltjes zullen ook in de toekomst jouw gezichtje sieren.
Er komt een moment dat wij jou moeten loslaten dochter en wij hopen en bidden dat wij jou genoeg liefde hebben gegeven om verder te kunnen. Wij willen je laten voelen dat je het leven waard bent en wij zijn dankbaar voor wat je ons geeft. Je geeft ons ervaringen die geen ander kan geven. Je bent voor ons een lieve zorg. Door jouw zijn hebben wij een bijzonder dochter ontvangen en daardoor ook veel bijzondere mensen ontmoet”.

Met regelmaat lopen wij samen door een stad. Ik duw de rolstoel waarin onze dochter zit.
Af en toe komen wij jonge ouders tegen met een bijzonder kind. Wij zeggen niets, want alles heeft zo zijn tijd.
 
Bekijk & lees alle columns door Jannie Slingerland.