Geen geraniums in mijn huis…
Lang naar uitgekeken en telkens werd het verzet maar op 21 januari was het zo ver: het VN verdrag van de rechten van de gehandicapten werd ondertekend! Een hoera-stemming maakte zich van mij meester. Ik had die dag en de dag er voor mezelf aangeleerd te tweeten (en dat is heel nieuw als je 61 jaar bent…). Ik heb met de tweet-actie van de groep “Wij staan op” meegedaan en die dagen 105 tweets gestuurd met de #Jekomternietin om aan de mensen van de Tweede Kamer inzicht te geven in een leven met een handicap.
Niet meer in een gang onder aan de trap hoef te zitten om geknipt te worden bij mijn favoriete kapster.
In ieder geval. Er was reden tot vreugde. Nu alleen nog maar mijn keukentafelgesprek…
Tja, dat kon ik zien aankomen… Van de 4,3 uur hulp in het huishouden per week, die ik inmiddels 28 jaar heb, blijven er 2,5 uur over.
Om met mijn werk en vrijwilligerswerk door te kunnen gaan en er nog een sociaal leven op na te kunnen houden zal ik moeten snoeien. Mijn hulp, die ik erg waardeer, moet meer doen in minder tijd en ik moet energie gaan steken in aktiviteiten die me heel veel energie kosten.
Wat heeft toegankelijkheid nou voor zin als je er uiteindelijk geen energie meer voor hebt?
Pia Hendriks, vermoeide rolstoeler
