Geluk zit soms in een oude fiets
Ongeveer een half jaar geleden kreeg ik een oude mountainbike; fuchsiaroze, 26 inch banden, zeer gedateerd, met haperende versnellingen, een roestig stuur en kapotte ketting. Wat kan een mens gelukkig worden van zo’n barrel!
De trappers en de ketting zijn eraf gehaald, het roestige stuur heeft een nieuw laagje metaallak en is voorzien van nieuwe handvatten. Het zadel is vervangen. Een nieuw bandje erop en klaar is mijn lichtgewicht All Terrain Walking Bike. Geen officieel erkend hulpmiddel, maar ik ben er wel enorm mee geholpen. En dat voor nog geen vijftig euro.
Het barreltje met grotere en bredere banden dan mijn vouw-loopfiets (een oude minifiets) blijkt bij uitstek geschikt voor de bospaadjes en de ruwere ondergronden die in mijn omgeving te vinden zijn. Mijn actieradius is verdubbeld ten opzichte van de vouw-loopfiets, en dat was al zo’n vooruitgang.
Een mens heeft wel bekijks met zo’n roze fiets zonder trappers en spatborden en er worden wel eens opmerkingen over gemaakt. “Hé meid, de fietsenmaker is die kant op!” “Zus, je bent onderdelen verloren onderweg!” “Trap ‘m an, als je kan!”
Peutertjes op hun eigen loopfietsje kijken me verwonderd na; kinderen en een enkele volwassene vragen oprecht geïnteresseerd waarom ik niet gewoon loop. Het is het allemaal waard; er ontstaan soms echt leuke gesprekken over mobiliteit, hulpmiddelen, en aanverwante onderwerpen.
Soms komt ook het kostenplaatje ter sprake. Je hebt officieel erkende loopfietsen met een behoorlijk prijskaartje, en barreltjes zoals de mijne, die je voor een paar tientjes uit je isolement en in beweging houden. Belangrijkst is dat het hulpmiddel bij je past, en dat is voor de een makkelijker dan voor de ander. Zo’n ATWB als de mijne is niet geschikt voor iedereen met loopproblemen. Tegelijkertijd bieden die duurdere officiële loopfietsen niet de mogelijkheden die ik zoek. Smalle, hobbelige bospaadjes en zandweggetjes neem je nu eenmaal makkelijker met een lichtgewicht, stabiel frame uit-een-stuk. Kortom, het blijft maatwerk. Aan zee blijkt pas echt wat een topper mijn ATWB-barrel is. Het duin over, door het losse zand, dat is en blijft lastig. Maar als ik die hindernis eenmaal genomen heb rollen de mountainbikebanden moeiteloos over het strand. Ik loop weer langs de zee! Niet een heel klein eindje, maar ‘gewoon’ meters en meters. Hoe rijk kan een mens zijn?
Echt waar: geluk zit soms in een oude fiets!
