Geluksmomentjes
Je kent het vast wel. Van die momentjes waarop je een blij huppeltje in je borstkas voelt en de rest van de wereld je even gestolen kan worden.
Gedachteloos rijd ik om 08.10 uur in de koele wind. Mijn hondje Claudy nog half slapend en sjokkend aan de rolstoel. Haar hoofdje naar beneden alsof ze wil zeggen: “moest dit nou echt zó vroeg?” Ik voel mij eigenlijk hetzelfde, maar ik wil graag vroeg aan het werk, zodat ik vroeg weer klaar ben. Op de grond zie ik wat naaktslakken voorbij komen, waar ik zorgvuldig om heen rijd. Meer bewustzijn zit er even niet in. Tot ik op de terugweg vanuit mijn ooghoek een wit fluffy vlak voorbij zie huppelen. Claudy is helemaal wakker en kijkt mij breed glimlachend aan. Klaarwakker door haar lieve contactmomentje stop ik langs de graskant, laat haar met haar voorpoten op schoot komen en knuffel haar plat. Blij!
Bij weer een uitlaatronde zie ik in de verte een oudere man met een klein hondje. Deze man kom ik iedere week wel een keer tegen. Hij groet mij altijd heel vriendelijk. Daar word ik blij van. Verder heb ik nog nooit echt met hem gesproken, maar ik ben er van overtuigd dat het een erg lieve man is. Vlak na oud en nieuw riep ik hem vanaf een afstandje een gelukkig nieuwjaar toe. Gewoon omdat ik vind dat hij het extra verdiend. Maar nu zie ik hem dus weer. Hij is veel te ver bij mij vandaan om hem te groeten. Tot mijn verbazing zwaait hij uitbundig. Zwaaien doe ik nooit, omdat mijn zwaaien er nogal spastisch uit ziet. Maar nu bedenk ik mij geen moment, til mijn arm op en zwaai net zo hard terug!
Van die geluksmomentjes die je hele dag een van de beste dagen van het jaar maakt!
