Gesprek in het winkelcentrum
Hij kijkt me een beetje wazig aan . . . “Een support-beurs?” zegt hij, “Wat mag dat dan wel zijn?” Terwijl ik hem uitleg wat voor leuks dat is en dat je daar zo ongelooflijk veel informatie kan krijgen over – alles wat met een beperking te maken heeft – zie ik zijn gedachten al weer afdwalen naar weer een nieuwe –bla bla- vergadering van één van zijn vele commissies en besturen. “Hè, hallo Piet, ik zit hier!” Zeg ik ineens een stuk harder. Hij schrikt zichtbaar en zegt: “Jij bent ook altijd zo onbehouwen, ik hoorde je heus wel! En wat zou ik trouwens op die beurs van jou moeten doen?” Ondertussen schuift hij zijn –supersjieke- rollator wat opzij.
“Nou Piet, misschien kun je daar nog wat meer handigheidjes voor in huis spotten. Er zijn echt hulpmiddelen waar jij nog nooit van gehoord hebt en die je leven een heel stuk zouden kunnen versoepelen. Bovendien, het is niet mijn beurs, maar de beurs!”
“Maar die hulpmiddelen heb ik helemaal niet nodig!”
“Ja hoor, droom maar lekker verder, ga maar lekker interessant doen ten opzichte van andere mensen, zodat je ondertussen je eigen ongemakken kan wegschuiven.”
Nu kijkt hij echt geschokt naar me. Héhé, eindelijk echt contact.
“Maar ik kan echt niet meer een hele dag op zo’n beurs rondlopen, dat red ik niet meer.” zegt hij.
“Je kunt daar een scootmobiel lenen, of anders vraag je ergens een rolstoel te leen en ga je samen met je partner of iemand anders die je kent.”
Ik schrik op mijn beurt van zijn antwoord: “Ja maar, ik zou niet weten wie er met mij uit wil als ik een rolstoel ga gebruiken, zelfs mijn rollator hebben mijn vrienden er liever niet bij als ik met hen uit ga.”
“Hallo Piet, we leven in 2012! In de tijd dat rollators net zo gewoon zijn als bakfietsen, boodschappenkarretjes etc. Als jouw vrienden zo krampachtig in het leven staan dat ze niet geconfronteerd willen worden met het lichamelijk verval van een ouder wordend lichaam, hebben zij een groot probleem. Maar dat hoeft niet jouw probleem te zijn!”
“Nou, ik zal er nog wel over nadenken” zegt Piet.
En ik denk: “Die zie ik dus niet op de beurs. Want hij vind het veel te belangrijk wat zijn “vrienden” zeggen. Liever comformeren dan informeren.”
Toch triest als een mens op zijn leeftijd nog steeds niet voor zichzelf durft te kiezen…
