Nieuws

Een beetje chagrijnig was ik. Volgens sommigen is dat chronisch in mijn geval
maar dat bestrijd ik, wat een gezeur!
Maar toen ik mijn auto aan het stofzuigen was bemerkte ik dat door het vele
overschuiven van mijn rolstoel naar mijn auto de bekleding van mijn autostoel
was doorgesleten.

Terwijl ik in mijzelf aan het mopperen was over hoeveel dit nu weer zou gaan
kosten kwam er een man in een scootmobiel mijn pad oprijden. ‘Hallo
mieneerr’, sprak hij vriendelijk. ‘Ies mooi auto, ies van oe?’ Ik antwoordde
bevestigend, en wilde mijn portemonnee al trekken voor wat kleingeld maar
dat was een vergissing. Hij kwam gewoon even kijken want hij kwam
oorspronkelijk uit Iran en had nog nooit een aangepaste auto gezien. ‘Iek
even kijken mag wel?’ Het mocht.

Toen hij in mijn auto stapte zag ik dat hij één been minder had dan ik. Maar
die andere deed het gelukkig nog prima. We praatten nog even verder, maar
ik kon hem niet heel goed verstaan al was zijn Nederlands stukken beter
dan mijn Iranees, een taal die in mijn oren klinkt als een aanlopend fietswiel.

Het was hem niet bepaald voor de wind gegaan tot nu toe in zijn leven,
dat begreep ik wel. Vreselijke dingen had hij meegemaakt voor hij als
politiek vluchteling in Nederland terecht was gekomen. En nu zat hij met zijn
getraumatiseerde gezin in een flatje zonder lift op de vierde verdieping en
moet dus dagelijks vier trappen op klauteren op één been en een kruk.

De bekleding van mijn autostoel werd opeens een stuk minder belangrijk. Hij
vervolgde zijn weg met: ‘dankoewel voor dit kijken, Oe heb mooie huis en
mooi auto, iek respect voor oe, goed gedaan.’ Begeleid door een universeel
schouderklopje.
Ik moest er even over nadenken. Wat heb ik eigenlijk zo goed gedaan?
Ik ben in Nederland geboren.
Goed gedaan.

Lees meer columns van Burugo op de website van Dwarslaesie Organisatie Nederland of volg Burugo op Facebook